gnoza

SYN

d» !

Diagram ofilów.

1)    „Królestwo Boga" składa się z czystego ducha (pneuma) i dwu kręgów — kręgu Ojca i kręgu Syna; małe koło przedstawia „miłość" jako element, który Syna (tzn. praczłowieka) ciągnie w dół i tym sposobem wytwarza kontakt z królestwem pośrednim.

2)    Pośrodkowc czy też pośrednie królestwo, którym rządzi duch i dusza, zaznaczone dwoma kolorami — żółtym kolorem światła i niebieskim kolorem ciemności (stanowi ono sferę zamykającą świat widzialny). Niewielkie „koło życia" jest symbolem królestwa „Sofii", z którego zarodek „życia", tzn. boska dusza, dociera do człowieka. W romboidalnej figurze miała stać „opatrzność Sofii (mądrości)", w dwu stykających się w niej kołach „poznanie" (gnosis) i „wgląd" (synesis), zaś między nimi w punkcie przecięcia „natura Sofii".

3)    Ziemski kosmos składa się z ciała, duszy i ducha. W jego Środku znajduje się Ziemia ze światem podziemi (itarlaras). Wokół niej zamykają się w koncentrycznych kręgach: sfera Behemotha (nazwana lak od pradawnego potwora z pozabibilijnej tradycji żydowskiej, por. Księga Rodzaju, 1, 1; 4. Ezdrasz, 6, 49; Baruch, 29, 4). czyli obszar powietrzny (atmosfera), następnie siedem sfer planetarnych, krąg kąsającego się w ogon węża (Lcwiatana), będącego panem świata i przejawem złej natury kosmosu; po nim następuje sfera gwiazd, w której znajdują się także znaki zodiaku i gdzie zlokalizowany jest raj. Ten ostatni Darysowano w postaci czworokąta, w którym stoi Drzewo Życia oraz Drzewo Poznania dobrego i złego; „płonący, obracający się miecz" oddziela raj od sfery ciemności (por. Księga Rodzaju, 3, 24), być może symbolizuje on także (zgodnie z pewnym fragmentem u Błona) ruch obrotowy tej sfery.