identyfikacja w płomieniu

1.1.2.1. Identyfikacja w płomieniu (na podstawie prób palenia)

Próbkę umieszczoną na łopatce przykłada się do ostrego, tj. nieświecącego płomienia palnika gazowego, tak aby płomień dotknął próbki. Można też niewielki kawałek tworzywa chwycić pesetą i wprowadzić wprost do płomienia. Obserwuje się zjawiska zachodzące w bepośrednim kontakcie z płomieniem, jak i po wyjęciu próbki. Jeżeli próbka się pali płomień należy zdmuchnąć.

W czasie analizy notuje się:

-    czy tworzywo w ogóle się pali, czy pali się w płomieniu palnika, ale gaśnie po wyjęciu z płomienia, czy zapalone tworzywo pali się dalej samo,

-    rodzaj płomienia tworzywa (świecący, kopcący), barwę płomienia i układ barw,

-    czy tworzywo topi się, kapie kroplami, zwęgla się, pęcherzykuje, itp.

-    jaka jest woń próbki po zgaszeniu.

Próbkę należy ogrzewać powoli. Jeśli płomień będzie zbyt duży, rozkład nastąpi zbyt szybko, aby zaobserwować zachodzące zjawiska.

Polimery, które rozkładają się w czasie palenia na węglowodory aromatyczne, palą się żółtym kopcącym płomieniem. Te które rozkładają się na węglowodory alifatyczne, palą się z kopceniem niewielkim lub płomieniem niekopcącym.