image 15 (2)

BÓL DRZEWA

Jam jest drzewo,

Na którym onego czasu Zawisnął On na Golgocie.

Wyrosłem w głębi olbrzymiego lasu,

Listowie co dnia — kąpałem w szczerym złocie, Wiatr mnie uginał, ach, wiatr mnie kołysał,

A z barek moich drogocenny zwisał Płaszcz żywych liści.

Ja miałem ręce, ja miałem ramiona —

Rano, gdym w^rstawał z mgieł nocnej zadumy,

Szły z mego łona rozmarzone szumy I wszystkie ze mną budziły się drzewa,

A każde bije do ziemi pokłony Wypoczętymi gałęźmi — ramiony,

I wnet się wszystkie drzewa rozgadały,

A utęskliwe te nasze hejnały Szły — szły — szły —

I rozpraszały zwierzętom ich sny.

Wiatr mnie uginał! Ach, wiatr mnie kołysał!...

I miałem żyły. Mocne kręte żyły:

Jam się korzeniem w słodycz ziemi wsysał,

By pić jej soki aż po setne lata.

Aż przyszedł kres.

A rosłem, rosłem w macierzystym lesie,

Skąd nocą echo głos puszczyków niesie I dzieci trwoży...

A na wiosnę miałem bujne liście,

A jesienią żółkłem ze zgryzoty,

Że w zimie już nie będę słońcem złoty...

To było ongi bardzo uroczyście:

Przez ciało moje przechodził Duch Boży I ciszył moje szlochy doskonale,

A szrony ciało me tuliły w szale Srebrniutkie i miękkie jak puch.

I tak zasypiał we mnie wszelki ruch,

I już opadły z ramion kruche liście Znużone.

A kiedy pierwszy spadł na ziemię śnieg I biczem palce me skostniałe siekł,

I z świstem mnie po nagim ciele prał —

Jam już spał. Jam już snem zimowym spał Tam, w macierzystym lesie.

Słuchajcie bólu mojego!

Wiem, co są burze, orkany,

Wiem, co to z wściekłym mocować się

wichrem,

Gdy skacząc nadciąga pijany I tęgie ugina konary,

I chude gałązki łamie!

Ja wiem, ja wiem, bom jest stary:

Znam burzę, a burza zna mię.

Nie to! Nie toj