img014 (14)

Metoda normalizac1 i wewnętrzne i

Metoda normalizacji wewnętrznej polega na normowaniu sumy udziału wszystkich składników próby do 100 X. Poprawność wyników wymaga stosowania współczynników korekcyjnych. Powierzchnia piku nie jest miarą ilości związku wprowadzonego na kolumnę, gdyż wskazania detektora zależą nie tylko od ilości składnika, ale także od jego przewodnictwa cieplnego - dla katarometru, budowy chemicznej - dla FID-u, lub innych czynników. Np. wskazania FID-u zależą od ilości tworzących się w płomieniu wodorowym termojonów węgla (im więcej termojonów, tym większy sygnał). Biorąc to pod uwagę, należy przypuszczać, że powierzchnia piku uzyskana z jednego mola propanu będzie trzy razy większa, niż powierzchnia otrzymana z jednego mola metanu. Zatem wzajemne stosunki powierzchni poszczególnych pików nie będą odpowiadać wzajemnym stosunkom- ilościowym składników chromatografowanej mieszaniny. Dlatego należy wprowadzić pewne poprawki, które pozwoliłyby na wzajemne porównanie powierzchni analizowanych składników mieszanin. Jedną z dróg prowadzących do celu, jest wprowadzenie tzw. względnych powierzchni molowych RMR (relative molar response). Wartość ilorazu RMR jednego składnika i RMR innego składnika podaje wzajemny stosunek wielkości powierzchni pików, odpowiadający tym samym ilościom molowym tych związków. Dla FID-u przyjęto umownie, że RMR metanu wynosi 100 jednostek, etanu RMR = 200, propanu RMR = 300 itd. Porównując powierzchnie molowe dwóch pików, jedną z nich przyjmujemy zawsze jako wielkość odniesienia. Ustalono, że celowe byłoby stosowanie dla wszystkich pomiarów jednećjo związku odniesienia i zaproponowano jako związek odniesienia n-heptan, dla którego RMR = 700.

Molowy współczynnik korekcyjny, wprowadzający proporcjonalność między wielkością powierzchni piku, a odpowiadającą mu ilością wyrażoną w molach, oznaczamy przez f i obliczamy ze wzoru

RMR_{C H}

f

ni

7 1<S

RMR

V

Upfócz molowych współczynników korekcyjnych stosuje się również wagowe współczynniki korekcyjne, które to oblicza się z równania

RMR,

C H

7 ta

RMR

C H

7 ta

gdzie: M

C H

7 ta

- masy cząsteczkowe związku "i" i n-heptanu.

Zawartość składników można przedstawić w ułamkach objętościowych. Wymaga to stosowania współczynników korekcyjnych wyliczanych ze wzoru

RMR,

f

Vv

C H

7 ta

M.

C H

7 ta

RMR

C H 7 ta

gdzie: p , p

C H

7 ta

- gęstości związku "i" i n-heptanu.

Względne powierzchnie molowe, a tym samym współczynniki korekcyjne, mają różne wartości dla różnych detektorów. Jednakże wszystkie współczynniki korekcyjne, bez względu na rodzaj stosowanego detektora, oblicza się tak samo. Przy obliczaniu współczynników korekcyjnych dla katarometru, jako związek odniesienia zaproponowano benzen, dla którego RMR = 100.

Znając wartości współczynników korekcyjnych można metodą normalizacji wewnętrznej obliczyć procentową zawartość danego składnika “i" w mieszaninie według wzoru

A. f.

X. =

i

100 7.

E A f.

W zależności od użytych współczynników korekcyjnych (molowe,

.3* .

wagowe, objętościowe), otrzymujemy odpowiadające im składy molowe, wagowe, objętościowe.

37