img044

Ani trochę w to nie wierzył. Słyszałam, jak mówił do swoich przyjaciół, że zostanę dyplomatą. „Jest podobna do mnie”.

Potem szliśmy na Broadway fetować noc. Uwielbiałam wychodzić. Tylko w tym wieku lubiłam nocne życie.

Powodzenie wśród koleżanek szkolnych zachęciło mnie, by spróbować trudniejszej konkiety: Ingę.

Pisałam dla niej wiersze miłosne, a potem pukałam do jej drzwi i je wręczałam. Paliła papierosa i leżąc na łóżku, od razu je czytała. Kładłam się obok niej i obserwowałam smużkę wzlatującego w górę dymu: to były moje wiersze trawione ogniem.

-    Śliczne - mówiła.

-    Czyli, że mnie kochasz?

-    Oczywiście, że cię kocham.

-    To mnie pocałuj.

Całowała, łaskocząc mnie w brzuch. Pękałam ze śmiechu.

Potem na jej twarz znowu powracał wyraz melancholii i paliła zapatrzona w sufit.

Wiedziałam, dlaczego jest smutna.

-    Wciąż się nie odezwał?

-    Nie.

„On” to był mężczyzna, w którym się kochała.

Jedną z największych przyjemności życia było chodzenie z Ingę do laundry, pralni w podziemiach budynku. Kiedy ja wpatrywałam się w wirującą bieliznę, Ingę wpatrywała się w nieznajomego, który paląc papierosa, czekał, aż skończy się jego pranie.

79