Obraz#1

ff* ^P^ch jęki śmiech ludzki nieszczery _{ten pogląd na sztuk jako} umiejętność _{zdobyda dys}. Są hymnem tego świata - a ten hymn posępny, _tansu | _{dzięki temu mial by6} ulubionym filozofem Zbłąkanymi głosami wiecznie wmebowstępny, _artystów aż po dziś dzień. Schopenhauer był pierw-Wpada między grające pod Jehową sfery    szym europejskim filozofem zaciekawionym religiami

Jak dźwięk niesfornej struny.    Indii i cenił buddyzm za jego intensywne odczucie

r, ,    , „ „    , ,    , ., .    . świata jako bólu i cierpień wszystkiego, co żywe, jako

Czy to me prawda? Czy łatwo pogodzie się z zie.. „    ,    , .    , . . , .    .    ’ ,,    . , ,

, .    ..    .... lniemalnego koła narodzin i śmierci, w które jesteśmy

mią poddaną prawom walki o byt, przemijania i smiei- ,    . .    , , ,.    , ..    ,

.    , , 7 .    .    , wplecem i od którego może nas uwolmc oderwanie,

ci na której cierpią niewinni i od wieków rozlega sn _kontempl_acj_a, a ta jest według Schopenhauera istotą skarga Hioba? Pozmej następuje jakby zapommenii _{sztu]d M}ody} słowacki dokonuje podobnej co Scho-o tym i przyzwyczajenie, ale jest moment, kiedy chło _{penhauer operacji myś}i_owej. Odkrywając bolesność piec czy dziewczyna odczuwa ten stan rzeczy ostro,istnienia, szuka ratunku w rzeczywistości zmienionej, jako coś, co trudno znieść.    zachowanej w pamięci, która przepuszcza ją niejako

Godzina myśli mówi o dwóch chłopcach, którzy _przez gi(_{T; a} tym samym upiększa. „Godzina myśli” nie chcieli i nie mogli pogodzić się z rzeczywistością _{znaczy u} niego czas spotkania się z rzeczywistością czyli zapomnieć. Szukają odpowiedzi na pytanie, cc oczyszczoną.

wtedy wybrać, rzec można, że szukają przepisu na ; jj₀ jakiej przeszłości może zwrócić się człowiek życie. Młodszy, a więc sam autor, wybiera „sny”, to _bgjgąo młody? Słowacki pisał Godzinę myśli pod koniec znaczy rzeczywistość nie taką, jaka jest naprawdę, ale 1832 roku w Paryżu lub w początku 1833 roku w Gene-przemienioną w wyobraźni. Inaczej mówiąc, twórczość wi®j czyli miał niewiele ponad dwadzieścia lat, ale artystyczną, która według niego jest możliwa tylko po utożsamia się ze znacznie młodszym bohaterem poema-spełnieniu pewnych warunków.    tu. Ten natomiast miał za sobą jedynie dzieciństwo —

i dzięki temu otrzymujemy piękny opis Krzemieńca:

Trzeba życie rozłamać w dwie wielkie połowy,

Jedną godziną myśli — trzeba w przeszłość wrócić;    __{pod Qkiem pamięci} _ pomiędzy gór szczytem

Białe domy porównane do pereł w oprawie ogrodów — szmaragdów, ruiny zamku na Górze Bony mają puste okna dawnych strzelnic, szczerby tych ruin przesuwąją się niby wskazówki zegara po tarczy księżyca. Razem z tym sporo smętnych i, przyznajmy, nieco zbyt literackich refleksji o szczęściu dzieciństwa. Nie bardzo udaje się nam wierzyć, że są dzieci, które w kołysce „mają sen życia”, a więc jakby przeczucie swoich przyszłych losów.

To znaczy, ni mniej ni więcej, że sztuka, w danym Piękne rodzinne miasto wieżami wytryska, wypadku poezja, korzysta z materiału zachowanego

w pamięci, bo tylko kiedy to, co przeżywamy, zostanie odsunięte w przeszłość, możemy o tym myśleć bezstronnie, w niezbędnym oderwaniu od tzw. „uczuć życiowych”. Tutaj Słowacki wypowiada prawdę znaną poetom od wieków, bo przecie matka Muz nazywała się u Greków Mnemosyne. Nie jest więc to wcale romantyczna nowość. Warto jednak przypomnieć, że mniej więcej współczesny Słowackiemu niemiecki filozof Schopenhauer (1788-1860) sformułował na nowo

12

13