P1030647

170

204

170

204

17#

180

185

190

195

soo

»s

210

.--o- j" ” j ui-iirgu

kto=liyl_G chorobą myal uathe=i my efcz * /zdrów o/tal

mr/^nfcla^

czo Ibal I ^bnd\^f ^JrJl i Ofc/ro oczcct tho f f    j_xp0myonid

_vfch gfemv fzfnono g) thv /zylno | rzewno zapl *k.

\J_Z ^ i boga dla chował

SsssjSSrsi-

mało czo ftmo-U*™' “• /

r r,

»rs?ast-i'^w

s/iWbrncpaK.;*™- I !»<*» “^{morl!cm b}‘^V‘

czo fzo = lh?o n^cz czynił Awyacz gdi / tych rmrzeoz mjral faun fzo ={bye tyt napy/zal Ifzczifz tynalgy fd] thwardo wrącze | popyfzawfzy fzwogye wfzthtyk? mąky iwfzthky fzthrky* I ezogye plodzyl yąko /zą na=|/zwyath narodzyl Agdy I bogv drfza fdząlj dal tltyzą I wyclky dzyw //tal Bz&mf I fzwony fzwonyli wfzthki I czo wrzimye byli Wyącz / Jzą ponyrn pythano pow=Ifzthkych domyoch /zvkano |

Nyemogligo nygdzey mycz | nwfzdy nyechczely prze/tacz |

Gydno* młode dzeczą było j tho gym wyacz wfzyawilo |

Arzckaez aza wy nycwycczo || (Z*. £0) othym kthotho wmarl łącz j wam powyern vewfamyącz* / le/zy ogymfze tha phala by=|e/zy Poth w/zchodem gy nay = |dzccz*. aczgo gyedno /zvkacz f chczeczo Wyacz thv papye/z | /zkardynaly ce/zarz fzwimf J kaplany.

/zly /za knycniY /z=fcliorąkwamy n fzwony wfz—jdy fzwonyli /zamy TJiy I wyacz byk lvdzy fzylu. fzyllno wyelka czy/zczba była / |

Kogokole para /zaleczała oth=lthego /zwyatliego czala hujcjm jzurow oj tal

Thv I /zą, kra/zne rathyrzy J_zw = |_yoczo r_tnlv

^WyaCZI^{l w}/“tye/awyathi ogyeny | „ v,jj

®czely mv lyft /z=|_rąky _w/_Zą_CZ    ‘

uyoaioghgo || (*. 60v) mv wj_2ącz.

I dla syna t[e]wcgo, Aleksego, a rac* ml swą jołmużnę dać,

_Bvch mógł ty odrobiny brać

0<> będą z twego stola padać”.

jogo ociec to usłyszał,

Iż jemu synowo jimię wspomionąl;

Tu silno rzewno zapłakał,

Więc ji Boga dla chował*.

\ gdy usłyszał taką mowę,

Zawinął sćbio płaszczom głowę;

Tu się był weń zamęt wkradł,

Mało cżo z mostu nie spadł.

Podał mu szafarza swego,

Ten mu czynił wielo złego.

Tu pod wschodom leżał,

Każdy nań pomyje [złą wodę]* lał.

A leżał tu sześćnaćcio lat,

Wsztko cirpial prze Bog rad; Siodmcgonaćcio lata za morzem byl«,

Co sobie nic <nio> czynił.

A więc gdy już umrzeć miał,

Sam sobie list napisał I ścisnął ji twardo w ręce,

Popisawszy swojo wsztki męki I wsztki s<k>ttflri, co jc płodził,

Jako się na świat narodził.

A gdy Bogu duszę dał,

Tu się wielki dziw zstał:

Samy zwony zwoniły,

Wsztki, co w Rzymie były.

Więc się po nim pytano,

Po wsztkich domiecli szukano;

Nie mogli go nigdziej najć,

A wżdy nie chcieli przestać.

, Jedno młode dziecię było,

To jim więc wzjawiło,

A rzekąc: „Aza wy nie wiecie o tym, Kto to umarł? Jać wam powiem.

U Eufamija<na>ć leży,

O jimże ta fała bieży;

Pod wschodem ji najdziecie),

Acz go jedno szukać chcecie”.

Więc tu papież z kardynały,

Cesarz <z> swymi kapłany Szli są k niemu z chorągwiami,

A zwony wżdy zwoniły samy;

Tu więc była ludzi siła,

Silno wielka ciszczba była.

Kogokole para zaleciała Od tego świętego ciała,

Który lo chorobę miał,

Natemieśc<ie> zdrów ostał.

Tu są krasno cztyrzy świece stały,

Co są więc w sobie święty ogień miały. Chcieli mu list z ręki wziąć,

Nie mogli go mu wziąć.