P5020203

If|rp\» TOŚIO/U Ufptr* Z arlyitóio iltlilt Jut po W prtm»e. tę rnotm

K pUtt mr*t HM r Ma tmt mtZnśęf*

iMrpo molHiiw *0 polewało •ojł*prł.j_r|,₍, iionlr porodokłole#; dolsrym etąętrm tręn_a iakbu no Włfcroś reolistuęzaej moTę Upf ..... u    •Dirp/an JdOłMUłtrp Hę.

>r powrót do MMtf* drcMłrtwMB Wlftti

i alem zarówno wo

I Jodyn rgo iraiU. * mroku ęwloid, po-iłll ponUikltJ prani». Kto* powiedział lepiej przecie* obco-, nU poprzestawać {0 (KIM W swojej zofcf; I zabrania* mieli Sokratesa i. „Mogą" zamiast yć. te od swoich rl obdarowany ty-chyba dotychczas iidry z nich bsr-uitor uczciwie zadość solistyczny. Unie Witkiewicz.

wypowiedziana *ly wyraźni# na su rehabilitacyjni polzldm fulu-fllkl byl prekur-

b Wra — Jady-iósklcmu wśród

isadnll juźwro-pomoaticztgc i zasady archi-!|C& i Z tiprctc->nilruKcU dra-i wyobraźni —

Ł Dlatego cle-natu Jest ma-np, wyrażany l też pewnego 'Cbnoit, czyli, td wyrażająca działających. m sposób, że

aw* być delta scenie po-o nawiązanie a sceną niż by scena na-fabulamym,

dalszym rtą-»pólne więc fa, a za po-pozornie od No* głęboko th, uzyskuje pa 8 MkM.

■WW MSmJ ląesmote* z wwds^\ Horzyca wyłożył a precyzja nskonliM. nauczyciela. s« co -    ^ «»POłęzeęnyTn Im.

irao — powinniśmy kocha* MictftskJego. Oba. włam aic jednak, ia te wsłysScie arrum»m», Horzycy Jak I Witkiewicza, które u# dzisiaj

Swtorzn na rozmaiło sposoby, mogą da* tyl.

> jeden skutek, mianowicie doptsaue łfc-■ clrtsklogo do wcale obszernego panteono pet-sklch prekursorów. Ich lisia Jest :ut mocna wydłużona. Nie dostrzegli tlą Jednak. t« u-Itlo Wieczno wyprzedzanie I zapowiadania cudzych osiągnięć, jest takie nieco żenają;# Nie zapowiedzi bowiem Uczą się w kulturze, lecz spełnienia. A dla nich wciiji, a nawet coraz bardziej, skoro zastraszająco mnoit cię przypadki prekursorztwa. brakuje miej. sca w strukturze 1 historii iycla artystycznego.

MidAski zresztą dla takich zabiegów historyczno-literackich jest obiektem bardzo odpowiednim. Świadczy o tym chociażby Jego spuścizna rękopiśmienna, tułająca się dotąd po bibliotekach 1 archiwach, świadczą jego Informacjo na kartach książek. Wśród „dzid tegoż autora" większość to pozycje nie wydane. W tomie Do źródeł duszy polskiej z dwunastu wymienionych tytułów aż dfle-wleć opatrzono takim przypisem. Tylko Be-Jlłlissa Teojanu ukazała się z tego w latach późniejszych, a wcześniej we fragmentach drukowano Noc rabinową.

A więc pisarz, odtrącony przez współczesnych, jak najbardziej odpowiada swoje! nowe), nieco żenująco) roli. Sądzą jednak, te nie należy go dziś przyjmować w tej roli, a przynajmniej nlo tylko w nloj. To znaczy mówić o jego twórczości, o jego dramatach — dwóch dramatach publikowanych w całości: Kniaź Patlomkin i BczyUtsa Teo-lanu — w kryteriach wyłącznie formalnych. Oczywiście, ich forma, ich struktura, Świetnie opisana przez Horzycę i Witkiewicza, jest Istotna dla inscenizatora, JcJ zrozumienie pozwala na prawidłową I bardzo współczesną rekonstrukcję sceniczną tych dramatów. Ale dla ich poznania, a więc także dla komentarza krytycznego, o wiolo ważniejsze jest to, co sic kryje poza tą strukturą, owe napięcia kierunkowe, jakby powiedział Witkacy, co oznacza po prostu stan świadomości pisarza na tle świadomości opoki, świadomości modernistycznej. Odkryciom rzeczywistym, a nie pozornym byłoby stwierdzenie, że I w tej głębszej warstwie swojego dzieła MidAiB mn wciąż jeazezo coś do powiedzenia, ie poruszył tam śomaty do dziś niedopowiedziane, albo takie, na któro dziś dopiero zaciy-

prwsia* n/.

•> wikm Horzm AfcaeeWo«i*i en