P5020298

Małgorzato Baranowska

Miciński: między poezją a snem

Mędrcy móurt}, ie jen jut

{ptti/pomnlenle _N ^dre» pneklęci' Czyi nie umiem rozróżnić nenti [od pomięci*

Do dziś poezji pozostaje za Mickiewiczem przeklinać naukę za jej bezlitosną interpretację rzeczywistości snu. To nauka ciągle przypomina. że świat senny nie może się zrodzić bez poz-pltllM nania świata na jawie. Nikt lepiej niż poeta nie od-< a różnią sfery pamięci od marzeń, które jednak, co* prckcic kolwiek chciałby nam wmówić, rodzą się z zapamiętanych elementów rzeczywistości „dnia”. Nikt także bardziej niż poeta nie ma powodu oszukiwać „nie-poetów”, przesuwając niespodziewanie granice między rzeczywistością a marzeniem, między pamięcią „prawdziwą" a „wymyślaną”. Oczywiście pod warunkiem, że mamy do czynienia z poetą romantyzmu lub innego okresu, w którym poezja pozwala zapanować snom czy też choćby na chwilę daje im zagarnąć rzeczywistość poetycką. Do takich niewątpliwie należał Tadeusz Miciński.

Sen stanowi organiczną część jego poezji, jeden ze światów dla niej najważniejszych, jeśli nie najważniejszy. Miciński miał wyobraźnię niezwykle i sugestywnie wizyjną, dla drobnych nawet obrazów konstruował przynależne im światy. Zajmowały one