P5281035

Wi • MMMM* • Nfcc# * IfW#. II

itfftifM wzorów ipisyuoH/a Laiolotów ona frojelt urządzenia bibliotek pert Mułowych gakiadwh Wwlji.iłn KijowiŁtf go¹. Do lejo samego nurtu zaliczyć lulc/y pracę S. Duninu-Borkow tkiego O obowiązimb bibliotekarza Rzecz no-ptutna w r 1827 z po^{1 2} oda uporządkował i ornortc u( mającej Biblioteki m Ossolińskich

Podobne opracowania odnotowuje %ię i w okresie pO/mcjw>m Wtzyitkie one, wydane bądź pozostawione w rękopisie na ui)iek jednej lylko biblioteki, .stanowiły także liczący się krok w rozwoju polskiego bibliotekarstwa przez wypracowywanie zasad techniki bibliotecznej i pragmatyki zawodowej. Podobną rolę spełniały coraz częściej wydawane drukiem katalogi bibliotek, będące przykładem opisu katalogowego, a zawierające niekiedy również wiadomości o samej bibliotece, jej hisioni i organizacji ²°.

Teoretyczną podstawę dla wszystkich tych poczynań stanowiły niewątpliwie wykłady bibliografii (bibliologii). wprowadzone do uniwersytetów polskich z początkiem XIX w. w myśl zaleceń KF.N Prowadzili jc: P. Jarkowski w Krzemieńcu (1809-1 $31). J. S. Bandtkie w Krakowie! 181l/12-1833/34). J. Lelewel w Warszawie (1320/21). A Bohatkiewicz w Wilnie (od 1829). PD powstaniu listopadowym wykłady przez pewien czas utrzymywały się tylko w Krakowie. W latach 1835-1836 wykładowcą był J. Rzesiński. od 1837 do 1858 r. J Muc/kowski. następnie w krótkim okresie istnienia Szkoły Głównej w Warszawie wykładał jeszcze bibliografię K. Estreicher w r. akad. 1864/65-1867/68. Wykłady przeznaczone były dla studentów kierunku humanistycznego. jedynie w Krzemieńcu regulamin biblioteki zobowiązywał pracowników do wysłuchania całego kursu. Jakkolwiek wyilady te nie miały na celu kształcenia bibliotekarzy, odegrały bardzo ważną rolę. definiowały bowiem i omawiały nie lylko bibliografię, ale także i naukę o bibliotece, określaną w nich najczęściej terminem ..bibliotekarstwo". Ponadto większość wykładowców, i przede wszystkim Jarkowski. Lelewel, pó/niej także Estreicher, zgodnie z teoretykami szkoły niemieckiej, podchodzili do bibliografii pragmatycznie, uznając. ze cała wiedza w ruej zawarta (rękoptsoznawuwo, drukarstwo, księgarstwo, tzw. bibliografia właściwa i historia bibliotek) jest wykorzystywana najpełniej w bibliotekarstwie i stanowi nieodzowną podstawę do wykonywania zawodu bibliotekarza.

Wykłady teoretyków bibliografii były już niejednokrotnie przedmiotem mniej lub bardziej szczegółowych analiz ". Poza J. S. Bandtkicm, który btblżo²

1

' Prac² u poioiuly » rękopoie - iob Słownik pncv²iuków ksiąiti polskiej, Wntiwi 1972. a. 361.

2

Lwów 1129, wyd jtóil. Pomiń 1929. Pracę ig omówił W. Haka w „Przewodniku Bibliograficznym², 1926. nr 6, a. 245-247.

¹⁰    ZttMwn jo w układzie chronologicznym J. Kor pala, Dpeje hikheę^i w hbce Warna wa 1969. i. 358-396.

¹¹    Zob. prayp. I.    •