Panorama11

5. Uderzenia kończynami górnymi

lor. o

W każdym przypadku, gdy wykorzystanie broni jest niemożliwe, żołnierz stosuje techniki walki bez broni. Uderzenia rękoma są prostą, przez co skuteczną formą ataku i obrony.

Uderzać rękoma potrafi każdy - różni go tylko sposób, siła oroz szybkość zadawanych ciosów.

o) cios prosty podstawą dłoni/pięścią (fot. a-c):

-    jest to uderzenie, w którym uderzająca kończyna porusza się najkrótszą drogą do cełu, po czym fok najszybciej wraca do pozycji wyjściowej po tym samym lorze

dla zwiększenia sit)¹ uderzenia wykonuje się równoczesny skrę! barków, bioder i nóg

-    uderzenie zadaje się podstawą dłoni lub pięścią

fot. b    fot c

NAUCZANIE CIOSU PROSTEGO

Cios prosty jest pierwszym nouczonym sposobem zadawania uderzeń rękoma. Nauczanie rozpoczynamy z postawy swobodnej bez broni, z ramionami ugiętymi - dłonie na wysokości barków (fot d) (tylko dla celów nauczania).

I Naprzemiennymi ruchami ramion w przód, z natychmiastowym powrotem ramienio do pozycji wyjściowej (fot. e|.

2.    Do uderzania dodajemy równoczesny skręt borków, bioder i nóg (z piętą uniesioną i skręconą no zewnątrz) (fot. f).

3.    Uderzanie z postawy swobodnej bez broni

lot. d    lot. e

53

podb(czhik mitodyczhy do pbogbamu wwsjt

for. o    lor. b

4.    No tym etapie wprowadzamy uderzanie nowróconą pięścią (fot. a, b).

5.    Powtarzomy czynności, ucząc uderzania z postawy walki bez broni - najpierw lewym prostym, nostępnie prawym prostym.

ó, Uczymy kombinacji dwóch uderzeń w miejscu.

7. Następnie uczymy uderzać w ruchu w przód, w bok i w tyl - najpierw pojedynczo, a później podwójne, naprzemienne uderzenio.

b) cios sierpowy/okrężny podstawą dloni/pięścią (fot. C, d):

- jest lo uderzenie wyprowadzane po luku, mijojące gardę napastnika, skierowono no boczną część głowy lub tułowia

-dlo zwiększenia siły uderzenia wykonie się równoczesny skręt barków, bioder i nóg

NAUCZANIE CIOSU SIERPOWEGO

Ciosu sierpowego nauczamy od początku z postawy walki bez broni, rozpoczynając od nauki prawego sierpowego.

c) cios „hokiem" (fot. e, f):

• jest lo uderzenie zadawane w zwarciu, w dystansie uniemożliwiającym zadanie ciosu prostego lub sierpowego

-    może być poprowadzone z boku

w górę na bok tułowia lub od dołu w górę na splot słoneczny lub biodę napastnika

-    uderzenie w górę wykonuje się poprzez wyprost nóg, których ugięcie poprzedza zodonie ciosu hokiem

-    uderzenie zodoje s<ę ruchem w górę. przy czym pięść jest ocfwrócona

fot. o

łot f

54

5. Uóentnla kośnymimi ęóraymi

NAUCZANIE CIOSU HAKIEM

Ciosu hakiem nauczamy po opanowaniu przez szkolonych poruszania się w posłowie walki we wszystkich kierunkach oraz wykonywonia ciosów prostych i sierpowych

1. Nauczanie rozpoczynamy od zadawanio pojedynczych ciosów w postawie walki, w miejscu, najpierw uderzania „przednią", a później „lyłną" ręką, zwracając uwagę na pracę nóg i tułowia.

2    Uczymy kombinacji dwóch uderzeń w miejscu.

3    Jw na różną wysokość i dystans.

4. Następnie uczymy uderzoć w ruchu w przód, w bok i w tył - najpierw pojedynczo, a później podwójne, naprzemienne uderzenia.

d) uderzenie pięścią „młotem"/przedromieniem (fol. a-d):

-    stosuje się w sytuacji, gdy napastnik jest np pochylony

-    uderzająca kończyna porusza się w dół, ruchem imitującym uderzanie młotkiem i jak nojszybciei wroco do pozycji początkowe: po tym samym lorze

-    dłoń zaciśnięto |est w pięść, ole zaleca się, oby uderzającą częścią było przedramię

dla zwiększenia siły uderzenia wykonuje się skręt barków i bioder z równoczesnym ugięciem nóg oprócz opisanej płaszczyzny pionowei uderzenie można zoderwoć w płaszczyźnie poziomej, ruchem do wewnątrz i na zewnątrz

NAUCZANIE UDERZENIA PIĘŚCIĄ „MIOTEM"

1.

2.

3.

4.

Uderzania pięścią „młotem"/ /przedramieniem nauczamy od początku z postawy walki bez broni.

Uczymy metodą całościową, zaczynając od uderzania prawą ręką.

Zwracamy uwagę no obniżanie pozycji ciało w momencie uderzenia (pochylenie tułowia z jodnoczes- (ot. b    fot o

nym skrętem borków i ugięciem nóg w kolanach).

Uczymy kombinacji dwóch naprzemiennych uderzeń w miejscu.

Następnie uczymy uderzać w ruchu w przód, w bok i w tył najpierw pojedyncze, o później podwójne, naprzemienne uderzenia.

55

podb(czhik mitodyczhy do pbogbamu wws* o) cios łokciem (fot. a-f):

-    uderzenie łokciem jest podstawowym sposobem zadawania ciosów w bardzo bliskim dystansie we wszystkich kierunkach i płaszczyznach

-    uderzająco kończyno zgięto w łokciu, przedramię przyciśnięte do ramienia

-    dłoń ustowiona poziomo do pcdlożo, zodśnię-a w pięść - powierzchnią uderzającą jest przedramię (od strony kości lokciowejl

- uderzenie w płaszczyźnie poziomej wykonuje się z równoczesnym skrętem barków, bioder i nóg

- uderzeń e w płaszczyźnie pionowe; wykonuje się z pochylen em lub odchyleniem tułowia i ugięciem nóg

fot. a

fot. f

Ruchu ciało i uderzającej kończyny nauczamy podobnie jak ciosu sierpowego (płaszczyzno pozioma)

lub ciosu hakiem (płaszczyzna pionowa):

I Nauczanie rozpoczynamy od wykonywanio, z postawy swobodnej obustronnych skrętów tułowio z ramionami w pozycji do uderzenio łokciem w przód, poziomego.

2.    Nostępnie nauczamy pojedynczych ciosów z postawy swobodnej, w miejscu, najpierw uderzania jedną, następnie drugą ręką, zwracając uwagę na pracę nóg i tułowia.

3.    Uczymy kombinacji dwóch uderzeń w miejscu.

4 Następnie nauczamy uderzeń w innych płaszczyznach i kierunkach- najpierw uderzeń w płoszczyżnic poziomoj, następnie pionowej.

5.    Następnie w ćwiczeniu ze współćwiczącym uczymy zadowania uderzeń łokciem w określone miejsca.

6.    Jw. w kombinacji z innymi uderzeniami i kopnięciami.

5*

5. Uóetzt/tla koiuyBorai fOrnymi

DOSKONALENIE CIOSÓW I UDERZEŃ

Ćwiczenia doskonalące uderzenia obejmują:

1.    Kombinocje poznanych uderzeń, ćwiczone bez przeciwnika, z różnych pozycji wyjściowych, w ruchu i we wszystkich kierunkach - zadawane na różną wysokość („walka z cieniem").

2.    Jw., gdy współćwiczący stoi nieruchomo w różnych pozycjach (uderzenia zadawane w kierunku stref wrażliwych na ciele współćwiczącego bez zatrzymywania ruchu, dystans między żołnierzami większy od zasięgu romion ćwiczącego - dopuszczalny lekki kontakt).

3.    Zadawanie poszczególnych uderzeń (pojedynczo i seriami) na tarczę trzymaną przez współćwiczącego (fot. a-e).

łot. o

fo». c

4 Kombinacie poznanych uderzeń ćwiczone z różnych pozycji wyjściowych, w ruchu i we wszystkich kierunkach - zadawane na tarczę trzymaną przez współćwiczącego (fot. f, g).

fot.l

lo*. g

57

PODBfCZNIK MITODYCZHY DO PBOGKAMU YfWBK

5 Zadawanie uderzeń w sytuacji zaskoczenia, z różnych pozycji wyjściowych i zc zmianą kierunku działanie - w różnym dystansie (fot a-c)

lot. a

fol. b

fol c

6. Ćwiczenie w trzyosobowych zespołach (fot d-f): ćwiczący z pozycji swobodnej bez broni (lub pozycji walki bez broni), z oczami zamkniętymi, po pchnięciu przez drugiego współćwiczącego wykonuje kombinocję uderzeń w torczę trzymaną przez trzeciego z zespołu.

foi. d

for o

lot. I

SB