ostrowska3

150 Bronisława Ostrowska

OTWÓRZ, JANKU!

Po szerokim jasnym niebie Wiatr poranny mgły przegania,

I sny moje, sny kochania,

Lecą z wiatrem w dal — do ciebie!

Jak motyli rój skrzydlaty Przeleciały bór daleki,

Przeleciały góry, rzeki,

Zapukały do twej chaty:

Otwórz, Janku, drzwi dębowe, Otwórz chatę twoją,

Sny kochania, sny tęczowe, Ponad chatą twą się roją!

Lśnią w złocistym słońca pyle Niby łzami, niby rosą,

I kochania tyle! tyle!

Do twej cichej chaty niosą.

Otwórz, Janku, wpuść tych gości, Otwórz chatę twą odludną — One niosą ci baśń cudną, Rusałczaną baśń miłości.

Z tymi gośćmi idzie słońce,

Idzie wiosna w czeremch wianku, Idzie życie bujne, wrzące,

Idzie miłość. — Otwórz, Janku!

W STARYM PARKU

W odwiecznym parku opuszczona Mała sadzawka wiecznie śpi I pleśń powleka ją zielona Od długich dni...

Raz nad jej mętem długom stała,

Gdy w blasku dyszał cały park:    •

Rzekłbyś, że żyje, drży i pała Od ech i skarg.

Wszystko rozkwita w blasku słońca,

Kwiat każdy śpiewa wonną pieśń,

A ta sadzawka stoi śpiąca,

Spowita w pleśń.

Rzuciłam kamień w toń zieloną I kamień z pluskiem upadł w dół,

Rozdarłszy martwej rzęsy łono Szeregiem kół.

Spod rzęsy czarna głąb wyjrzała I słońce na niej błysło skrą,

Aż znów ją zwarła pleśń zmartwiała Zieloną rdzą.

Ale już odtąd sen odwieczny Jaśniejszy będzie w łonie wód,

Bo fala wzięła blask słoneczny Aż tam na spód.