Kazimierz (Jodłowski
W początkach swojego zaangażowania się w studia bronioznawcze, które tyle wniosło do tej problematyki dla wczesnego średniowiecza i czasów późniejszych Andrzej Nadolski opublikował dwa artykuły dotyczące zdobionych inkrustacją grotów włóczni i oszczepów kultury przeworskiej1 zestawiając i omawiając wszystkie dostępne w tym czasie zabytki tego rodzaju. Uzasadnia to podjęcie zagadnienia uzbrojenia ludności kultury przeworskiej na obecnej sesji.
Teren kultury przeworskiej hależy obok Skandynawii do obszarów europejskiego Barbaricum, które dostarczyły największej ilości uzbrojenia w okresie wpływów rzymskich2. Uwarunkowane to jest przez panujące zwyczaje pogrzebowe, które w ciągu całego okresu istnienia tego zespołu kulturowego, czyli od II w. przed Chr. po początki V stulecia po Chr. obejmowały wyposażenia części zmarłych w broń, przy czym jednak w nasileniu potraktowania tego zwyczaju występują dość znaczne wahania, a pod koniec okresu rzymskiego ma miejsce wyraźne jego osłabienie. Liczba znalezisk broni z osad jest nieznaczna, całkowicie zaś brakuje na obszarze kultury przeworskiej masowych depozytów ofiarnych broni, które są charakterystyczne dla niektórych obszarów celtyckich w okresie lateńskim, a przede wszystkim dla Europy Północnej w okresie rzymskim i wędrówek ludów. Tego rodzaju stan bazy źródłowej i jej jednostronność może powodować pewne deformacje w odzwierciedleniu rzeczywistego obrazu uzbrojenia, gdyż to co ofiarowano zmarłym nie zawsze musiało dokładnie odpowiadać temu co rzeczywiście było używane, choć niewątpliwie istniała tu daleko posunięta zależność. Natomiast występowanie uzbrojenia w zwartych zespołach grobowych zawierających różne jego elementy współwystępujące z innymi kategoriami zabytków stwarza pomyślne warunki dla studiów nad chronologią. Inaczej niż na większości obszarów europejskiego Barbaricum w okresie rzymskim, w kulturze przeworskiej można dla wyposażeń grobów