Scan0060 tif

IŁY:' li'- T'i:! ijf^:: i 1^: i»"

M

t;

ii|₅-

t •

1:

i'

V-

?

'\

że zwierzątkom tym odpowiada bardziej urozmaicone;

i

menu. Bo jakże to tak. Kuchnia dwudziestego wieku wzbogaca się wciąż o nowe potrawy, a wiewiórki muszą jeść wciąż to samo. Wyjadanie z szyszek nasion; namoczonych w occie powinno zaspokoić ich kulinarne! wymagania. Oczywiście produkcja była nastawiona i wyłącznie na eksport. Nasze rodzime wiewiórki miały^!j zaczekać na ten przysmak do czasu zaspokojenia po-: pytu zagranicy. Spółdzielnia nawiązała kontakt z jedną; z central handlu zagranicznego, przesłano parę próbekl i oto nadeszły pierwsze zamówienia. Sukces przeszedł; najśmielsze oczekiwania. Złożono oferty na taką ilość; słoików, że wszystkie kobiety w Dzyndzylakach zna-! lazły zajęcie przy zbieraniu szyszek. Było to niewątpli-j wie zasługą odpowiedniej reklamy, która głosiła, żel wiewiórkom karmionym szyszkami w occie wyrastaj drugi ogon. Znając na przykład gusta myśliwych naj

'li¹

Alasce czy w Kanadzie, którzy bardzo sobie cenią wie-jj

i

wiórcze skórki, trudno się dziwić, że produkt z Dzyn-j

I i

dzylaków spotkał się z takim zainteresowaniem. A nie;!

i

i

i

i

zapominajmy również o licznej grupie ludzi, którzy! hodują wiewiórki w domu. A więc należało pogratulować mieszkańcom osady pomysłu. Wpływy z eks-! portu, po odtrąceniu sobie należnej części, Spółdzielnia!'; przeznaczała na zakup leków i witamin dla tubylców. _:|

Wnętrza prehistorycznych chat zmieniły się nie do ;j poznania. Przy barłogach widziało się eleganckie ma-1 terace turystyczne, skóry na ścianach sąsiadowały 1 z wytwornymi sukniami. Piękne płody ludzkiej myśli ; technicznej w postaci różnego rodzaju aparatów wisia- '

i

ły na kołkach obok łuków i prymitywnych narzędzi. ^; Jeszcze raz znalazła potwierdzenie teza, że handel bo- ■; gaci narody. Mała społeczność Dzynd żylaków fascynowała się tą nową dla siebie prawdą.

Uległ także zmianie wygląd apartamentów hotelo-

S': i

122

wych. Zniknęła artystyczna grafika i inne ozdoby. Na ścianach pojawiły się teraz łuki, prehistoryczne narzędzia, wytwory prymitywnej myśli ludzkiej. Na nocnych szafkach stały posążki boga Okowita. Skóry ze względu na przykrą woń, jaką wydzielały, przechowywano w oddzielnych pomieszczeniach. John Buła, opętany ideą stworzenia prehistorycznych klubów, wysłał za Ocean za pośrednictwyem Spółdzielni pierwszą partię zakupionych strojów,

Ale mieszkańcy osady i hotelu nie mogli żyć tylko handlem. Prezes Skubany wymyślał dla nich coraz to nowe atrakcje. I tak zrodziła się entuzjastycznie przyjęta przez członków zarządu myśl pokazania gościom prehistorycznych obrzędów żałobnych.

Szkopuł polegał na znalezieniu odpowiedniego kandydata, który zgodziłby się odegrać rolę nieboszczyka. Scenariusz smutnej uroczystości, opracowany przez Skubanego, został zatwierdzony na posiedzeniu zarządu i skierowany do realizacji.

Po dłuższych obserwacjach postanowiono zwrócić się do Żółwiaczka. Był to chłop w podeszłym już wieku i prezesowi zdawało się, że patrzy na księżą oborę. Dyskretnie przeprowadzony wywiad wykazał, że na dodatek Żółwiaczek cienko przędzie. Nie miał głowy do handlu, do roboty też się nie palił, choć sąsiedzi namawiali go, żeby wykorzystał pomyślną koniunkturę i otworzył mały warsztat rzemieślniczy. Ale on po całych dniach kręcił się po targowisku przed hotelem, jak się okazało nie tylko powodowany zwykłą ciekawością. Żółwiaczek awansował mianowicie na prehisto^ rycznego złodzieja kieszonkowego. Była to jego nowa specjalność wymagająca, jak wiadomo, niebywałej zręczności. Żółwiaczek operował żyletką, zgrabnie wycinając kieszenie wraz z całą zawartością.

Jak na razie, wykonał zaledwie parę udanych ope-

I L L...