Scan0041 tif

• .li*’

i', i; r; ś;-⁵‘ii =-^:" li ii;'

: .    • \!i;-i^!i'ib; ''''r‘ ‘j J 'H^:j i- U¹' j ^!    '* *'

' l , ¹

'W

!iU>iii ti:.

l • U:

x    :>₀Jj...rrł¹ ‘>U{    iż-.-'    ¹ :-sslrs!*

'    ¹' l\ \ lr- \■ i‘i#:jj• jq

L

i

i

li;

:r , • i

• i

t*r.

¹ i

i

I

I

—    Co się tak, synku, gapisz, jak sroka w kość? —

zapytał Milordziak, trącając syna w    bok.    i

—    Tato, jak mi się ta dziewczyna podoba!

Milordziak obrzucił taksującym spojrzeniem Mary. i

—    Dobra bestyjka — jjowiedział — ale ona nie dla ;j ciebie. Ty chłopak prosty, prehistoryczny. Chodzisz w skórze, a ona córka milionera.

—    Zawsze nie będę    tak chodził.    i

—    Nawet jeśli nie będziesz, to ona też nie dla cie- j

bie.    ;

Milordziak spojrzał    na stół i widząc    puste butelki, !

popadł w melancholię.

—    Chcemy się bawić, gdzie jest muzyka? — zawo- i

łała Konstancja, gładząc Skubanego pieszczotliwie po :| policzku.    :

Słusznie! — rozległy się głosy.

Ktoś skoczył do pokoju i przyniósł magnetofon.

—    Piękna rzecz —• zachwycał się Pyrolak,

Stanley Świder poczuł się w obowiązku objaśnić i dzikusa.    !

—    To jest taki aparat, który odtwarza dźwięk eapi- '

sany na taśmie.    |

—    Patrzcie no, moiściewy — niby to nie mógł się i

nadziwić sołtys — odtwarza dźwięk zapisany na taś- ! mie. Już wiem, jak to się robi — ucieszył się. — Ten i dźwięk zapisuje się na taśmie atramentem. To jest ^: taki czarny płyn, którym ludzie piszą na białym pa- _; pierze. Ja to kiedyś widziałem.    |

Stanley aż się wziął pod boki ze śmiechu.

—    Ależ skąd! Do zapisywania służą specjalne

urządzenia. To dla was zbyt skomplikowane, nie zro- j zumiecie tego.    j

—    Chyba nigdy nie zrozumiem — zgodził się j

Pyrolak,    i

i

i

i

i •

84

i

i

t

8•? Tr.f♦

I

i

i

i

'i

i

l

l

I

i

i

i

i

i

ł'T

I'

?

J

i'G

Tymczasem Stanley nacisnął klawisz i zabrzmiała muzyka.

—    No co? — zapytał z triumfem.

—    Ho, ho, ho! — dziwił się sołtys.

—    A teraz naciskam i przestaje grać — demonstrował Stanley.

—    Coś podobnego! — piał z zachwytu Pyrolak. Popłynęła muzyka. Mężczyźni ożywili się i zaczęli

rozglądać się <za paniami. W pierwszą parę ruszył Skubany z Konstancją. Tańczyli lekko, z gracją. Zdążyli okrążyć parkiet, gdy inne pary poszły za ich przykładem. Mieszkańcy osady wodzili za tańczącymi wzrokiem. Buła, który tańczył z córką, krzyknął do Pyro laka:

—    A może i wy byście spróbowali?

—    Czemu nie — odpowiedział sołtys i skłonił się przed żoną.

—    Daj spokój — reflektowała go. — Jak tu tańczyć

w tych diabelskich skórach. Lepiej popatrzmy jak się inni bawia.

Ale Pyrolak miał już w czubie- i zaczął nastawać. —- Pokażemy im, że my też nie gorsi — i poprowadził żonę na środek sali.

I

i

Goście zrobili miejsce i z zaciekawieniem spoglądali na niezwykłą parę, która chciała zakosztować nowoczesnej rozrywki.

i

Z początku Pyrolakom szło nie za dobrze. Mylili krok, Maciej potknął się parę razy.

—■ Na wstyd mnie tu przypro¹wadziłeś? — robiła mu wyrzuty żona, widząc uśmieszki na twarzach obserwatorów.

To zdopingowało sołtysa. Wziął się w karby i bezbłędnie poprowadził Magdę.

Już i Brysiak się rozochocił. Obłapił wpół swoją żonę i sunął z nią na parkiet. Przy następnym kawałku

85

i