Scan0072 tif

'.Mi

: .'LM _t''ł[ ii'\ j, ^!l i i >'■ < »»u ' »!•

*jV-'fti' ¹    .'«* Ke*^J ■, . .^H 1 .' • ;

if

^[i*!

■/llⁱⁱ!f^tiiij^|!'ii

i ¹ •:

stawiło na nogi wszystkich mieszkańców hotelu. Drzwi o mało nie wypadły z zawiasów, gdy wdowa Konstancja wybiegła na korytarz w niekompletnym stroju. Za nią szybkim sprintem podążała przyjezdna z para- ; solką z ręku.

—    Ty małpo! — krzyczała za Konstancją. — Bę- !

dziesz mi męża uwodzić!    •

Konstancja zalewając się łzami, skryła .się za grupką gości hotelowych wywabionych krzykiem na korytarz, j

—    Przecież on powiedział, że jest wdowcem.    ;

—    Prędzej ja będę wdową, niż on wdowcem! — j zakrzyknęła krewka niewiasta i wycofała się do po-, j

I

koju Skubanego, skąd po chwili zaczęły dochodzić od- ;i głosy ożywionej konwersacji, połączone z próbami i wytrzymałości nowej parasolki.    ¹

—    Boże, jaki wstyd! ■— zaszlochała Konstancja i zupełnie załamana udała się do siebie.

Przyjaciele zaczęli ją pocieszać.

—    Skubany postąpił nie fair — mówił Buła. — , Nie powinien ukrywać swego stanu cywilnego.

—    Konstancja przeżyła ciężki szok, ja to znam

z własnego doświadczenia — powiedziała jedna z pań. ; — Nie można jej zostawić samej.    :

—    Postaram się ją pocieszyć —■ zaofiarował się Stanley. ■—• Nie mogę patrzeć, jak kobieta płacze.

Stanley pocieszał Konstancję dość długo, bo przez dwa dni nie wychodził z jej pokoju. A kiedy wreszcie pokazali się współmieszkańcom, Konstancja była radosna i uśmiechnięta, Stanley natomiast nieco przybladł i wyglądał na zmęczonego, ale było mu z tym do twarzy. Tak orzekły panie z hotelu ciesząc się, że wdowa odzyskała radość życia.

Nie opłacił się prezesowi ten romans. Konstancja stanowczo zażądała zwrotu prezentów i gotówki, nadto żona prezesa, pani Skubana, postanowiła otoczyć

146

męża troskliwszą opieką, w związku z czym zamieszkała w hotelu.

Po tych przykrych przeżyciach prezes trochę oklapł i nie wykazywał nowych inicjatyw, ale życie w osadzie pulsowało intensywnie. Wznowiono polowania z wypchanym zającem, częściej też widziało się mężów ciągnących za włosy żony. W gnieździe bocianim kwitła przyjaźń. Targ przed hotelem funkcjonował normalnie, a największym szlagierem na rynku były urny z popiołami i pętle z łyka dla samobójców.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

W powietrzu czuło się już jesień. W dzień było jeszcze ciepło, ale ranki i wieczory zapowiadały zbliżające się chłody. Na zebraniu rady zakładowej zobowiązano prezydium, aby wywalczyło dla mężczyzn ciepłe ineks-prymable, możliwie na kożuszku. Do zakończenia sezonu turystycznego pozostało jeszcze trochę czasu, niektórzy jednak podliczali już swoje dochody i cieszyli się na myśl o zarobionych pieniądzach.

Wcześniej, niż w poprzednich latach, zaczęły szykować się do odlotu ptaki, I nagłe niespodziewanie opuścił gniazdo Wojtek. Z początku dziadek myślał, że może się zapomniał i poleciał po żabę, bowiem rozwinął skrzydła do lotu akurat, gdy Milordziak otwierał butelkę, a takiego momentu bocian starał się nie przegapić.

Ale po Wojtku przepadł, ślad. Próżno dziadek nawoływał go głośnym klekotem. Jeszcze się łudził, kazał Józwie szukać po okolicznych polach, ale bociana

147