Scan0070 tif

■'"i

. -ii

1

,7*

dziobem szukać butelki. Zjadł obficie namoczoną spo-t-j rą kromkę chleba i zasnął, kiwając się na jednej nodze.)

Milordziak od czasu do czasu znosił ojca wieczór rem do chaty, gdzie stary zażywał toalety i zmieniał;! skórę. Odkąd jednak Wojtek zagościł na topoli, dzia-;| dek bardzo niechętnie opuszczał przyjaciela.    i

—    Zanieś mnie z powrotem — prosił. — Żle się;

czuję na dole — i pilnie nasłuchiwał.    i

i

A w opustoszałym gnieździe szalał Wojtek. Kieko-,,

tał przejmująco, bił skrzydłami i wyrzucał dziobem j

.![

z gniazda puste butelki. Gdy nieobecność przecią- i! gała się, zdenerwowany potrafił wtargnąć do izby. | Dopadał dziadka i ciągnął go za skórę, przynaglając ! do powrotu.    . 1

—    Dobrze już, dobrze — mówił pojednawczo stary. — nieś mnie, Władek, na topolę!

Którejś nocy Milordziak wspiął się na drabinę, że-by jak zwykle znieść dziadka na dół, i został zaatako-wany przez Wojtka.    !|

—    Doczeka się, że mu łeb urwę — powiedział Mi- 'i lordziak ii nie zważając na protesty ptaka chciał unieść ojca z legowiska.

—    Daj, Władek, spokój. Tu mi najlepiej.    j

i

—    Jak sobie ojciec chce — urażony syn zaczął

* i

schodzić na dół.

i

—    Napełnij nam tylko koszyczek, bo jedzenie się .¹ skończyło! — zawołał dziadek za nim.

Tak więc się zaczęła trwała przyjaźń człowieka z ptakiem. Najdziwniejsza przyjaźń, o jakiej kiedykolwiek przyszło nam słyszeć.

i

*!.

i

i

i

i

[

I

I

I

I

I

I

i

j

i

i

•^!i

i

i

I

li ■ 11 ' i i •¹ ' ⁵ l

. i

i

i

'ii¹

i\

. * ^r'

¹ i !_s^:.

rui¹:.

^L> y( ‘ ¹    i’ ^:' t¹- ‘i

^lh ' "i- ^!'.ł

/l-

ROZDZIAŁ SZESNASTY

—    Mówię wam, że coś w tym wszystkim przestaje klapować — powiedział Wisielczyk.

—    Słusznie! — zakrzyknięto.

Narada odbywała się w chacie Pyrolaka. Brali w niej udział wszyscy mężczyźni prehistorycznej osady.

—    Zrzuty żywności są coraz rzadsze.

—    Trzeba zrewidować stawki.

—    Skubany nas wyzyskuje.

—    Zobaczycie, że nas oszwabią.

Milordziak próbował oponować.

—    Nie można za dużo wymagać. Zrzuty nie mogą się odbywać zbyt często, bo wszystko by się mogło wydać.

—    Ty masz najmniej powodów do narzekań — powiedział Kulfoniak. — Całe proso zabierasz na mi-lordziankę. Nie każdy ma syna, którego córka milionera zarzuca prezentami.

—    A tobie co do mojego syna? — oburzył się Milordziak. — Nie czepiaj się, bo dostaniesz po- gębie,

—    Patrzcie go, jaki silny, bo Skubany z tym milionerem nie wychodzą od niego z chaty.

—    Dajcie spokój! — klasnął w ręce Pyrolak. W ten sposób do niczego nie dojdziemy.

—    Musi ktoś pilnować naszych interesów. Bałagan się wkrada. Najlepiej tym ze Spółdzielni. Wczoraj przyjechał nowy, chyba już jedenasty wiceprezes. Co kogoś zdejmą w powiecie za jakieś niedociągnięcia, to trafia do Spółdzielni na wiceprezesa.

—    Ile kosztuje samo utrzymanie tych wszystkich darmozjadów.

Pyrolak znów zabrał głos.

—    Mówmy o naszych sprawach, co nas obchodzi

143

h