Scan0038 tif

Ji

:* ^ i j.! (| j;! i

Min Wj

Y^WW

I.T:

iii-ii

u

bi

)

I; .

ⁱ    i^J'^! ■ ^ ;■■" _:^l>i' j

.• i

i ,.;^;

iM

ii-

ii

r¹

W

i >.

■ \ ■ i

"Go

i

i

j':'

M ‘

i!

f:

I

T: '•

i •

i

|'

: 11 iii!

^;i.

■ i i

i •: .

I ¹ • • i

specjalne kluby, w których obowiązywałyby prehistoryczne stroje oraz specjalny regulamin. A więc oaza zupełnego prymitywizmu w świecie wyrafinowanej] techniki. To powinno chwycić. Cywilizacja za bardzo; dopiekła już ludziom, na pewno chętnie wrócą do zwy-j czajów przodków.    i

Podniecona wyobraźnia nie dała mu zasnąć do rana.

Po śniadaniu w towarzystwie córki udał się do cha-; ty Kulfoniaka. Na szczęście gospodarz ujrzał ich w po-j rę i krzyknął do żony:

—    Schowaj szynkę i powidła, bo idą ci z hotelu.

Kulfoniakowa w ostatniej chwili ukryła żywność;

i zabrała się do szycia płóciennych woreczków, gdyż: interes szedł pełną parą i towaru ciągle brakowało.

—    Dzień dobry! — powitał milioner gospodarzy.

—    Dzień dobry! — odpowiedział grzecznie Kulfo-'

niak, — Gzym chata, bogata. Nie pogardźcie naszym] skromnym jadłem. Daj, matka, gościom prosa — zwró-; cii się do żony.    ]

—    Ach nie! —    wykrzyknął Buła, zasłaniając odru-i]

chowo usta ręką. — To bardzo dobre jadło, ale my właśnie śniadanie    -zjeść.    .']

—- To i dobrze — pomyślała Kulfoniakowa, bo prze-'! cięż proso odkupił Milordziak.    !

—    Jak wam tu się żyć? — zapytał milioner.    o

—    Bardzo dobrze — odpowiedział Kulfoniak. —■ Proso bardzo dobre, można jeść dzień i noc.

!

Maty wzdrygnęła się na samą myśl, że mogłaby .: wziąć coś podobnego do ust,

—    Bo ja tu do was z Interesem.

—    A co takiego? — zastrzegł ciekawie uchem gospo- ;

darz.    . 'i

—    Ja bym kupił od was skóry i ja te skóry zawieźć . potem do Ameryki.

l-

l-

i

|; • i:^-

i

j

I :

I ,

I .

I'

i!

i

—    Rożumiem. 1 tam sprzedać?

—    No, sprzedać albo podarować.

Kulfoniak zdjął z kołka pierwszą z brzegu skórę i wręczył Bule.

—    Jak wam się widzi?

—    Tak, ładna.

—    Wilcza, spójrzcie jaka puszysta.

—    A ile by ona kosztowała?

Gospodarz zastanowił się chwilę.

—- Siedemdziesiąt dolarów.

—    Co? — zdziwił się Buła. — Czy wy wiecie co. można kupić za siedemdziesiąt dolarów?

—    A czy polował pan kiedyś z lukiem na wilki? —

zopytał Kulfoniak.

—    Czy ja polowałem na wilki?

—    Bo jakby pan polował, toby pan dał tę cenę bez zmrużenia oka. Nieraz parę tygodni trzeba wilka tropić, nim się go przeszyje strzałą.

Targ w targ zgodzono się na pięćdziesiąt dolarów.

—    Ale mnie by potrzeba było dużo takich skór — zastrzegł się Buła.

—    Dobrze, rozejrzę się i przyjdę do pana. Myślę, że zrobimy duży interes.

i    ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

l.

I

Projekt zorganizowania five’u rzuciła chyba wdowa Konstancja. Wieść rozeszła się lotem błyskawicy i zyskała uznanie wszystkich. Szczególnie John Buła, pragnąc rozerwać córkę, która coraz hardziej zaczynała się nudzić, poparł gorąco inicjatywę Konstancji

I

I

f

\

i

78

id

r L | L S _ _ t

1

I

ri

II!

79