Scan0044 tif

•ii:

Ki

- •. s_Łi; •

•■Mi'.^ł

' I o

'i'

: i

, r-

i>

:.i

i,

: i u

i

i

I •

. i

’f

I

I ►

<. *

I • i : i

i

wrzeszczeć Milordziakowa i przyłożyła mężowi parę , razy po karku.    j|

—    Ma zagwarantowane    w    umowie    — tłumaczył i

się. — Jak przechodziłem z kanistrem, prosił, żebym mu dał trochę na rozgrzewkę. Jak tu odmówić własne- i mu ojcu?    !

—■ Stało się co dziadkowi? — pytali troskliwie. .j

Zamiast odpowiedzi usłyszeli głośne „kuku — ryku, kuku — ryku”!

—- Żeby tylko dziadkowi to pianie nie zostało —; martwiła się Milordziakowa. — Chyba mu się w glo-; wie do reszty nie przewróciło?

—    Przejdzie mu,    jak    tylko    wytrzeźwieje.    j

Milordziak przystawił drabinę do topoli i dźwignął;

starego do góry. Posuwał się powoli, bo kręciło mu się; porządnie w głowie. Kiedy wreszcie po niemałym tru-.i dzie złożył ojca w gnieździe, poczuł pod ręką coś zim-_:; nego. Gniazdo bocianie wymoszczone było butelkami-po wódce.

—    Na pewno Józwa dodatkowo zaopatruje dziad-' ka — pomyślał Milordziak. Oczywiście nie powiedział! o tym żonie. Zlazł na dół i udał się jeszcze do hotelu.!

I

Tymczasem jadalnia przedstawiała istne pobojo- j wisko. Pościągane obrusy, walające się butelki, poroz- • lewane resztki trunków świadczyły najlepiej, jak bar- ^! dzo udana była zabawa. Większość jej uczestników ! udała się na spoczynek, niektórzy drzemali po kątach,; tylko nieliczni dotrzymywali placu. Ale i im zabrakło ■ energii. Skubany po trudach wieczoru, podtrzymując ręką ociężałą głowę, drzemał wsparty o stolik. Buła,;; upewniwszy się, że Mary poszła spać, pofolgował sobie j nieco. Teraz siedział w kącie na podłodze i mówił coś ij do siebie gestykulując zamaszyście.

Kobiety z osady zaczęły zbierać swych małżonków. \ Mężczyźni opierali się jak mogli, ale pierwsza Kul- ;

•    ' j

.r

! p

'.. j

,r

i

i

i

i

foniakowa zrobiła ze swoim porządek. Wzięła męża i. f.a włosy i pociągnęła do wyjścia. Za jej przykładem ; poszły inne. Jeszcze przez chwilę dochodziły z osady | odgłosy śpiewów i awantur. Potem łuczywa pogasły i zapanowała cisza.

Buła w swym kącie doszedł do przekonania, że I dobrze będzie zaczerpnąć świeżego powietrza. Czuł, że głowa mało mu nie pęknie, a co gorsza, dwoiły mu się kontury przedmiotów i ludzi. Zataczając się, wyszedł na dwór, ale w pewnej chwili poczuł się źle i byłby upadł, gdyby nie schwycił się pnia jakiegoś drzewa. Rozpalonym policzkiem przywarł do chłodnego pnia j. j było mu dobrze. Nagle usłyszał z góry szept.

I — Hej, panie imperialisto!

—    Nie jestem imperialistą i proszę mnie tak nie i nazywać.

—    Już po zabawie? — indagował niewidoczny inter-! Inkutor. — Zdrzemnąłem się krzynę i nie zauwa-

- Tak, skończyło się. Wszyscy poszli spać.

.....- A nie zimno tam panu pod drzewem?

:    Buła istotnie poczuł dreszcze. Chciał zatrzeć sobie

ręce, ale bał się puścić drzewo.

I -- A może byśmy się tak napili po łyczku?

-- Czemu nie — zgodził się. — Tylko nie mam siły ¹ iść do hotelu.

Na drzewie coś się poruszyło. Słychać było pracowite gulgotanie.

I

i Uważaj pan, w koszyku spuszczam butelkę.

Buła zachowując ostrożność wyjął flaszkę, odkorko-| wał i wychylił tęgi łyk,

i:    .....- No, co pan tak długo mitręży? Dawaj pan butel-

| lu; z powrotem — usłyszał niecierpliwy głos.

....... To jest milordzianka brandy! — uprzytomnił

mi ibie milioner.

i

I *

i