Scan0036 tif

_Łi^,;i

^!fU ■

' i i f

U v *•

:k

'l *

<1!

<

ł

:: !■•.•••: Mi ^:'. i■ t,: • i'! ?!:! i I j i b! i ?!, d! i: i i:: i i if

pNiiUpl	lijil
>!)! hH^1!	i : rt

irHfjptflł

ri ih i;

pir

•u

‘i¹

ij

#!

li-

r , * ₍

.ii.

i

i

M ••

\\

• x s

;r ;

s ' I

I',-

i i

l !' I .

i.

r

i

i;

I •

i I

I ’

J .

I

] !

!

I

foniakowa — chce nam odebrać naszą krwawicę.¹ Strzelaj do niego, co się patrzysz! — przynaglała mę-. ża.

Prezes klnąc w duchu, że nie udała mu się sztuczka,! czym prędzej wycofał się z chaty. Doszedł do wilio-

i

s’ku, że kierowanie mieszkańcami prehistorycznej osa-! dy staje się coraz trudniejsze. Nie miał już tego posłuchu i autorytetu co dawniej, dzyndzylaczanie swoje sprawy wzięli w swoje ręce. Mimo wszystko Skubany nie tracił ducha. Wpływy Spółdzielni z turystyki, zagranicznej były imponujące, zewsząd zbierał gratu-; lacje i wyrazy uznania. Sytuacja z wdową Konstancjąj również układała się pomyślnie. Kobieta zakochała się! w nim bez pamięci, hojnie szafowała pieniędzmi ;i i obiecała, że po ślubie przekaże mu cały majątek. Ponieważ prezes był gorącym patriotą i nie zamierzał opuszczać kraju, Konstancja miała po zakończeniu sezonu w Dzyndzylakach zlikwidować swoje interesy za i Oceanem i z wypchaną kabzą powrócić do ukochane-l go. Tak sobie marzyli w długie wieczory, noce i poranki, które Skubany spędzał u Konstancji.

A inicjatywa chłopska kwitła. Pewnego dnia Bry-.i siak, na którego przypadł właśnie dyżur z zającem,;! wszedł do lasu, by za chwilę przedefilować z wypcha- i: nyni szarakiem pod oknami hotelu, i nagle na małej j polanie ujrzał Milordziaka, Gospodarz pracowicie pogłębiał duży lej po artyleryjskim pocisku, który upadł ! w to miejsce w czasie wojny, Brysiak chciał pozdrowić :j sąsiada i zapytać co robi, ale w ostatniej chwili ugryzł; się w język. Nie chciał płoszyć pracującego, postano-•, wił natomiast śledzić jego poczynania.

Od paru dni dziwne zachowanie Milordziaka wzbudziło również niepokój jego żony. Podzieliła się swą ; troską z Magdą Pyroiakową.

i

— Mówię wam, nie wiem co się z nim dzieje — bia-

74

T [

\

¹ Vli!|iiHf w# i'¹'..........,_e::::;i;_M.:;... ■,,

K    I *

t

i

i ^

•    j; tloliła. — Nocami wymyka się z domu, idzie do lasu, j | wraca umęczony, ciągle o czymś myśli.

!    — Idźcie kiedyś za nim, to się przekonacie, co tam

\ robi — radziła sołtysowa.

i *

•    i — A gdzie bym tam do lasu w nocy poszła. Umar-i la bym chyba ze strachu.

t    I

i '■ Tymczasem Milordziak parał się w lesie całkiem I    j pożyteczną pracą. W leju po pocisku, odpowiednio po-

‘    i głębionym i urządzonym, zainstalował kotły i naczy-

i nia do pędzenia samogonu. Surowcem miało być po-!: wszechnie pogardzane przez mieszkańców proso. Kiedy | zaczął skupować ziarno od gospodarzy, każdy chętnie j, za parę złotych wyzbywał się swego przydziału.

— Zasmakowało mi to proso — wyjaśniał ciekawym. —■ Jem, jem i nie mogę się najeść.

‘    „Kiejś- głupi, to jedz!'’ — pomyślał sobie ten i ów,

i ; pozbywając się chętnie uciążliwego produktu.

j

Kiedy wreszcie Milordziak wykupił za psi pieniądz i wszystkie zapasy prosa w Dzyndzylakach, zatarł ra~

; duśnie ręce. Próbny rozruch odbył się w pewną ' gwiaździstą noc. Milordziak siedział w dole i przy-¹ świecając sobie łuczywem patrzył urzeczony, jak z rurki kapie alkohol, gromadząc się w podstawionym | I naczyniu. Niewątpliwie był to wielki triumf techniki ; i ludzkiej myśli, gdyż całe przedsięwzięcie z powodu ;    : prymitywnych urządzeń mogło zakończyć się niepo

wodzeniem.

i j Brysiak po-stanowił wyśledzić sąsiada. Wymknął się 'i nocą z chaty i poszedł do lasu. Kiedy zbliżał się do poił i lany, znajomy zapach zaczął łaskotać mu nozdrza, j: Z przyjemnością wciągał ożywcze powietrze. Nie miał ! wątpliwości czyim zajmuje się Milordziak. Producent ; j; nie był zachwycony niespodziewaną wizytą, ale zapro-^!i i sił Brysiaka na degustację. Musieli chwilę poczekać,

i    ■

I:    !

*

75

.'i    ;

: -1    r

>' ?

•¹ >

-1!

'i

•    i

N

rrmi l hut mm.