Scan0077 tif

ł I:' ^1'^{łi [} ^fc^LiH^s ' ‘^H'-^; "^r ;'"j^:'^!"

ł I:' ^1'^{łi [} ^fc^LiH^s ' ‘^H'-^; "^r ;'"j^:'^!"

W¹

iv-'^;H itMt; ^i;H^l!

zapytał Paszteciak, któremu mimo wszystko nowe obowiązki wydawały się nieco dziwne.

—    Nie pieścić się. Weź pan od razu dwadzieścia

Pięć.    j

—    „Nie dla nas wąż samochodów...” — zanucił w pewnej chwili nowy wiceprezes.

—    Co pan ciągle z tymi wężami — obruszył się !

Skubany. — W piosence jest „sznur samochodów”.    ł

—    To błąd, powinno być właśnie „wąż samochodów”.

Zaraz.panu coś zademonstruję, Kubuś! — zawołał. — i Pokaż się, Kubuś!    .

Nagle Skubany zbladł i poderwał się z krzesła, j Z bocznej kieszeni Paszteciaka powoli wysuwał się wąż.    ii

—    Pa... pa... panie! Co pan ro... ro... robi? — prezes ^! nagle wytrzeźwiał.

Paszteciak znów zaczął wołać.    •;

—■ Franek, nie śpij leniu! Przedstaw się!

Z drugiej kieszeni znów wyjrzał wąż i z niezdrową | ciekawością zaczął obserwować Skubanego.    _::

Prezesowi było tego za wiele. Dałby nogę, gdyby :^j Paszteciak nie przytrzymał go za marynarkę.    .|

—■ Niech pan się nie obawia, one nie zrobią krzywdy. To moi pupile.

Skubany z duszą na ramieniu przysiadł na brzeżku krzesła.

—    Co pan wyrabia? — zapytał drżącym jeszcze głosem.

—    Razem z tymi wężami wyrzucono mnie z posady.

W okresie wypowiedzenia nie pracowałem, pensja leciała, nie potrzebowałem zarabiać na chleb, z nudów więc zacząłem tresować swoich podopiecznych. Żeby pan wiedział, co to za inteligentne stworzenia. A przyzwyczaiły się do mnie... Nigdzie samemu nie dadzą mi się ruszyć.

................. ......................... . .

■'■ ■ ^! "■‘'•1 .......^ ^;_{S:W:jl|! ;}

: ś

M:

:s:l

p;i

&

I?!!

\-

i..

j^: I - i

:iiri

ji-

■ ii"

1

—■ Panu może nie, ale komuś mogą przecież zrobić krzywdę.

—    To pan ich nie izna. Są łagodne jak baranki, zdyscyplinowane. Pewno, jakby ktoś mi się naraził, tobym go poszczuł...

Konsumenci zaczęli trwożliwie spoglądać w stronę ich stolika. Nie chcąc wzbudzać sensacji Paszteciak dał rozkaz:

—■ Franek! Kubuś! Do budy!

Węże jak na komendę wpełzły do swoich kryjówek.

Skubany nie mógł wyjść z podziwu.

—    Może to dobrze mieć takiego wiceprezesa, co ma węża w kieszeni — pomyślał — w razie kontroli...

Tego wieczora jeszcze kilka razy zmieniali lokal, ugruntowując nowo zawartą przyjaźń.

Obudzili się na łóżkach stojących obok siebie i ze zdziwieniem zaczęli rozglądać się dokoła.

—> Czy my jesteśmy w Dzyndzylakach? — zapytał Paszteciak dotykając zbolałej głowy.

—    Nie, coś mi się widzi, że w izbie wytrzeźwień — powiedział Skubany,

Obok nich leżeli różni osobnicy, co bardziej krewcy przywiązani pasami. Ożywione rozmowy dotyczyły głównie produkcji kefiru i braków w zaopatrzeniu w ten pożywny napój. Jeden z panów obiecywał tą sprawą zainteresować miarodajne czynniki. Drugi natomiast, który zredagował na gorąco korespondencję do miejscowej gazety, obchodził teraz kolejno łóżka. Skubany z Paszteciakiem podpisali również.

Dopiero w kancelarii stanęły im włosy na głowie, gdy powiedziano im, jak zachowywali się poprzedniego wieczora. Nie chcieli zapłacić rachunku, straszyli personel restauracji wężami, przepłoszyli także konsumentów, którzy uciekając w popłochu, nie zapłacili rachunków za konsumpcję. Zakład poniósł znaczne

r

i i

J

r

i

|

i

i

i

I

] I

;\

I

1

i

]

Au

157