Scan0091 tif

g

.lii lIl liii li

1

Rzucił się na niedźwiedzia i odepchnął go ode mnie. Jestem dumny, że będę miał takiego zięcia.

Mary rzuciła się na szyję Józwie.

—    Mój ty kochany — szepnęła.

Oboje uklękli ii pochylili głowy.

—    Błogosławię was, moje dzieci — powiedział Buła, kładąc ręce na ich głowach.

Scena była tak wzruszająca, że prehistoryczni mieszkańcy osady, którym niełatwo było wycisnąć łzę z oka, odwracali głowy i ze wzruszenia ucierali nosy wierzchem dłoni.

W osadzie zapanowała radość. Ludzie klaskali w dłonie, podskakiwali do góry, śmiali się i całowali. Nastrajała ich tak świadomość, że głód nie zajrzy w zimie pod strzechy, bo mięsiwa będzie pod dostatkiem.

Paru mężczyzn zabrało się do zdjęcia skóry z upolowanego niedźwiedzia, inni pomagali kobietom znosić drzewo i chrust na ognisko¹.

—    Z łap trzeba wytopić smalec. To pierwszorzędne lekarstwo na wszystkie choroby — zadecydował Py-rolak.

Gdy uporano się z robotą, nadziano oczyszczonego niedźwiedzia na pokaźny rożen. Właściwie tylko połowę mięsa, bo drugą połowę zostawiono do wędzenia.

Buchnął wesoło ogień i po chwili zaczął się rozchodzić zapach smażonego mięsiwa.

Pyrolak zaproponował zabawę. Dwa razy nie trzeba było powtarzać. Pierwsze poderwały się kobiety. Trzymając się za ręce okrążyły w pląsach ognisko śpiewając:

W ogródeczku byłam, trzy wianeczki wiłam, jeden sobie, drugi tobie,

‘ • trzeci powiesiłam.

i: *.

er

ji;

^: ! : <

1*5

Mężczyźni basem poidchwycdli refren.

Jeden sobie, drugi, tobie, trzeci powiesiłam.

I znów zabrzmiał chór żeński:

Gdzie go powiesiłam?

W komorze za drzwiami.

Wiele razy nań popatrzę, zaleję się łzami.

Wiele razy nań popatrzę, zaleję się łzami —

huknęli mężczyźni.

Kobiety zmęczone przysiadły.

— No, chłopy, teraz na was kolej! — zawołała Kul-foniakowa.

Mężczyźni ujęli się pod ręce i tańcząc wokół niedźwiedzia zaczęli swój popisowy numer.

Poszła mucha po wodę do zimnego zdroju, napotkał ją komar w drodze, nie dał jej spokoju.

A komarze, komarze, czego mi zastąpiasz, co ja se spokojnie idę po tej zimnej wodzie?

A pamiętasz ty, mucho, kiedym był młodzieńcem, jakim to miał kapelusik z lawendowym wieńcem?

Ostatnią zwrotkę zaśpiewały kobiety, zanosząc się od śmiechu.

Pamiętasz ty komarze, kiedym była panną, jacy to kawalerowie czapkowali za mną.

185