KSE9262 II L26

304

paszowie Michalogli Iliissejn i Sarynisak, rzucili się na nio|>rzyjació-I. ale otoczeni przez nich, jedynie męz-twu Nogajskich Tatarów winni iiyli swoje ocalenie. Dziesięć tysięcy (!!) tychże nieprzyjaciół zostało na placu, beszta cofnęła * się do ohozn. Gracijan uciekł a kiaja (nainieslnik) jego, Boęzuk, dostał się w niewolą; jeńcom Polskim nal> ehmiast przed namiotem sćrda ra głowy pościnano. Poczem \ódz Polski przysłał z oświadczeniem: »że niewiedzą^ bynajmniej o uczestnictwie wielkiego wezyra w walce, myślał, żenią tęlko do czynienia z Tatarami, dawnemi Polaków nieprzyjaciółmi ; że zatem-gotów jest synowca królew-skiego i kilka innych znakomitych osóh dac w zakład ażehy mu nawzajem Kantemiia-Mn zę, i Hiissejn-paszę przysłano, klon eh zamiana mogłaby nasląpić za Dniestrem, a lak obie strony bezpiecznie mogłyby powrócić do swoich.” Jednocześnie ofiarowano serdarowi 100,000 dukatów, i roczny haracz dla sułtana. Iskien-der-pasza zwołał radę wojenną. Wszedł do niej Kantem^{1 2} r- Mi rza cały uzbrojony, z połamam m hełmem na głowie, podobny do wściekłego słonia, a dowiedziawszy się o treści poselstwa, zmierzył wezyra krwią za-hiegłemi oczyma (1), i wrzasnął: »Cożto? giaurem zostałeś wezM ze! od Giraja na stronę niewiernych przechodzisz? Tizydzieści już lat, jak szabla moja broczy we krwi ich ojców i synów¹, a teraz mamże się w ich ręce podać, żeby mią'łżywego na rożen wsadzili i piekli? ,(2). To są niewierni, z niemi niema innej umowy tylko ostrze szabli! ” To rzekłszy wyszedł rozju-juszony z namiotu; gdy zaś Hussejn-pasza wzbraniał się iść na zakładnika, wtrącono posła do więzienia, a ministra Gracijana, Boczuka, na pal wbito. Polacy zatem cofać się zaczęli, ustawicznie niepokojeni i napastowani od Tatarów. Siednmaście dni trwały ciągłe walki, w których Talarzy dawnym obyczajem swoim,

1

   Id. ibid.

2

   Nmma, sir. 3 3 2.