KSE9262 II L64

katnmn. Ściskani cię serdecznie. Proszę jak przy jaurla aliyś nikomu o tym liście nie mówił'.'’

Takie to były stosunki ścisłej życzliwości między tymi dwoma mężami, wtenczas nawet, kiedy odmienne sposoby widzenia jednej rzeczy, różniły ich tak potężnie. Jednakże Czacki mocno uczuł ten spór, ten zawód nadziei swoich pomnożenia tą drogą wy łącznych funduszów szkoły Krzemienieckiej: gdy w kilka lat jeszczepoźnii j, nie mógł zapomnieć w dalszych żalach na Sniadeckiego, tej nieszczęsnej sprawy Surażskiej, chociaż zdaje się, że już nieow był zachw iany w e w łasnem przekonaniu o legalności swojego sądu! Jan Śniadecki najzwięźlej i najwierniej (ały ten wypadek odmalował w liście do Kuratora uniwersytetu, dnia 8 grudnia roku 1808 z Wilna pisanym, o Dekret kommissyi Wołyńskiej o Suraż (są jego wyrazy) zrobit mi wojnę z JW. Czackim, może nie tak krwawą jak Hiszpańska, ale pełną przykrości i zamilrężenia; z astronoma, musiałem się zrobić jurystą, i choć nie przez formuły algebraiczne, wszelaką nmją demonsiracyą znaleziono przekonywającą. Minister zatrzymał potwierdzenie dekretu. Po długich moich dvssertacyac.h nad nie-praw ilością i szkodliwością tego dekretu, JW. Czacki zaprosił na Superarbitra JW. Wawrzeekiego, żeby on wyrzekł kio się z nas dwóch myli? W tym trybunale wygrałem znowu moję sprawę. Powiedziano JW. Czackiemu, że dekret ten nie tylko nie jest w' duchu praw polskich o funduszu pojezuickim, ale naraża na niebezpieczeństwo całą sprawę edukacyjną, i wprowadza w labirynt niezmiernych trudności wszystkie działania oby-di óch kommissyi. To gorzkie zwycięztwo przyniosło mi w-iele zmartwienia, bom musiał iść w zapasy z człowiekiem tak cnotliwym, tak«gorąco odemnie kochany m i szanowanym, którego przebrana do losu Krzemieńca przy-