KSE9262 II L92

270

!)V lal wo dar odpór nieprzyjacielowi, nimby nadeszły posiłki, było jedynym sposobem ocaleni t rycerstwa w (ym ostatnim dniu jego odw rotu, (o jest G października. .1 ta-kiegp postanowienia hetmanów wypadło, m> się niez«^L Irzyimijąe nawet juzy wodzie rano, postąpowano ^ciągle dalej. a głosy wodzów wskazując blizki już kresów szyst-kicb klęsk, ożywńaly upadającą wytrwałość wojowników. W tem o godzinie dzksiątej na półzegarzu, kiedy obóz zbliżał się' do wsi zapalonej Serw/rni, natarł nań Turcy z Tatarami gwałtownie: ale ze zwykłem mązlwem ode-guani, zaniechali już zupełnie dalszej napaści, widząc Polaków' lak do swego kraju zbliżonych. Jeden tylko han-lemir odebrał rozkaż z podjazdami Tatarów swoich, czuwać nad uchodzącemu Jak tylko żołnierz ujrzał się swobodnym od niejirzi jaciół, i bezsennością udręczony, a do burzliwości pochojmy, natychmiast jął się domagać ze w.,zeeh stron, żeby mu dano spoczynek, i pochód obozu zastanowiono. Bacząc to Żółkiewskig' hamował usilnio jiowstające szemrania, a zawsze posuwał się chociaż krok za krokiem dalej, zwłaszcza że ani wody, ani miejsca dogodnego do stanowiska nigdzie na drodze nic b\ło. Jeszcze tym razem głos sędziwego wodza, choć na chw, lę zdołał jioskromić zuchwałych; wszakże ciężki smutek na wznowienie zatrważających znaków⁷ buntu, ogarnął duszę hetmana. Wiedział on, że najmniejsza zwłoka w odwrocie, pomimo blizkośc-i ziemi ojczystej, gotowała wszystkim uajjiewmtjszą zgubę; widok zatem powtórnie grożącej swawoli, nabawiał go wielką trwogą o los jirawie już wyrwanego z niedoh wojska. Jeszcze tego samogo dnia ożywiony starzec nadzieją wybawienia wszystkich, odcinał na świtaniu właśnie juzed bitwą, list od żony swojej, który balsamem niezrównanej pociechy ułagodził eięż-kie strapienie hetmana. Lecz w chwili kiedy się zabrał