KSE9262 II L74

252

wysyłanie czat do rozpoznania nieprzyjaciela nie jest już potrzebne, bo się sam ukazał; zawsze jednak ujiewniająo, że go więcej nad 10,000 być nie może. Jakoż kilkaset Talarów ująwszy rozpierzchłych za żywnością po okolicy jeźdźców Polskich, po dostaniu od nich języka o obozie naszym, jirzyleciało żeby weń bliżej zajrzeć. Uderzono zaraz z dział, dając hasło podjazdom żywność zbierającym (których dziś furażeraini, a wfówczas picownikami zwano), żeby się zkupiali do obozu; ale już dla wielu z nich zapózno było wracać, bo większą część Tatarzy pochwylaii. Zginęło takiej czeladzi rozesłanej po kraju, około tysiąca. Rzucili się zatem wszyscy do kończenia okopów, a Odrzywolski rotmistrz, wyjechawszy za góry na rozpoznanie nieprzyjaciela, powrócił wieczorem z Talarami na karku, z któremi zwiódł szarmycel ubiwszy im nieco ludz^:, niemogąc jednak nikogo żywcem dostać. INiejiodobna w^;ęc było dotąd nic wiedzieć o siłach nieprzyjaciela, ale nazajutrz 18 w rze oiia, skoro słońce pierwszym promieniem zabłysło, ukazali się Turcy w liczbie, jak mniemali Polacy, 7 do 8,000 od strony wschodnio-północnej obozu; od sannj zaś północy na górach nad Delidoliną wznoszących się, stanęły tłumnie hordy Tatarów' około 25000 ludzi wynoszące. Chyzyr-pasza dowodził przednią strażą wojsk Ollomańskich, na czele prawego skrzydła stanął Jussuf hejlerhej Rumilii, a Devlel-Giraj osłaniał je swtmi Tatarami, we środku sam bkien-der-pasza szedł z pancernemi bufami, lewem zaś skrzydłem kierował Muhammod-pasza, rządca Nikopołski, mając z flanku ordy Nogajskie Kantemira-Mirzy. Mnóstwo ochotnika w \ ruszyło natychmiast z obozu, gdzie odduwna wszyjcy niecierpliwością dó walki tchnęli jednostajnie, i ze w'szech stron harce zwodzić; zachęto. Około południa przyszło nawet chorągwiami do starcia się, gdzie Polacy