KSE9262 II L58

336

By nas ten zły pohaniec nie zdybał bezpiecznych,

A nie pobrał do bożnic tych tam swoich niecnych.

Radzi nakoniec Paprocki. żeby Mielecki niezważając na pokój uprzedził Turków, którzy pozornie' tylko przymierze zachowując, bezkarnie lud z kraju v> jassyr uprowadzali. i gotowali*się do otwartej zaczepki.

Nie raz, nie dwa, ani trzy do roku jednego,

Ukradkiem zabierają z ■województwa twego,

Siła dusz krzeicjańskicb, a więc tc przymierze,

On fortelami nas zwodzi, my z nim idziem szczerze.

Pisał to Paprocki właśnie wtenczas, kiedy niezgody bezkrólewia po oddaleniu się Henryka Malezyusza, zajmowały do tego siopnia umysły wszcstkidi w Polsce, że nikt nie daw ał baczności na Turka, który wygnawszy Iwonię wiernego hołdownika korony z liospodarslwa Wołoskiego, wysyłał Talarów na rabunek pogranicznych województw i lada chwila groził wojną. Jeżeli autor pisząc to dziełko, istotnie miał na celu nie tylko popisani" się ze swoją nadzwyczajną ochotą do wierszy najczęściej bardzo prozaicznych, ale raczej zagrzanie szlachty do odparcia napaści bissurmauskiej: niemożna mu odmówić zasłużonej chwały za tę prawdziwie obywatelską gorliwość Zdaje się nawet, że ona mu się słusznie należy, bo wszędzie dążność jest widoczna. Na każdej karcie mów. o męztwie, lub zachęca do walczenia z Turkami i Tatarami: pod każdem imieniem szlaclieckiem przywodzi na pamięć osobiste lub przodków czyny wojenne. Co większa! jeśli naw et który ze szlachty zależał pole w błogim pokoju i domatorstwie, jeżeli wiecej grosz polubił mż zbroję, jeśli do kufla skory szabli dał zardzew ieć; nieprze-puścił tego Bartosz Paprocki, i słówkiem lub niekiedt i całym wierszem nie zaniechał przypiąć łatki.

Po skończonej przemowie do Mieleckiego gdz,e się