KSE9262 II L18

200

wa Węgierska złej rady słuchając, wysłała r. 1384 za' miast Jadwigi do objęcia w rząd kraju Polskiego, zięcia swego Zygmunta, margrabię nu mającegoy żadnej miłości w narodzie. Aa odgłos przybycia jego w tym celu z wojskiem do Lubowli, oburzenie Polaków było powszechne. Wysłane do niego poselstwo, oświadczywszy mu, że go ani na króla, ani na rządcę nigdy nie wybierali, zagroziło że zbrojną ręką wstrzymają postęp jego w granicach królestwa (1). Do tego poselstwa nie wahał się należeć Spytko z Melsztyna razem z Sędziwojem z Szubina wojewodą Kaliskim i Jaśkiem z Tarnowa kasztelanem San-doniiiskim (2). Szczerze i stale spizyjając potomstwu Kazimierza W. niemniej przeto szanował wolę narodu i dbał o dobro kraju; przeciw Zygmuntowi bowiem, jako lekkomyślnemu człowiekowi, stawał z wytrwałością, bez względu na życzenia królowej Węgierskiej; lecz gdy szło o upewnienie tronu Piastów dla Jadwigi, wszelkich starań dokładał* na jednostronne postanowienia szlachty mniej zważając, żeby nadobnej wnuczce wielkiego monarchy koronę zapewnić. I dla tego też podczas owego rokowania z margrabią Zygmuntem w Lubowli, Spytek chętnie się zgodził na przedłużenie terminu wyjazdu przybycia Jadwigi z Węgier do Krakowa, chociaż do lego nie miał upoważnienia. Stało się jednak podług życzeń jeg-o na zjeździć szlachty Krakowskiej i Samlonnrskiej w Sandaczu; zgodzono się czekać przyszłej królowej do zielonych świątek, ale razem postanowiono sainegoż Spytka razem z Piotrem z Szczekocin kasztelanem Lubelskim, wysłać po raz ostatni do Węgier z ośw iadczeniem, że jeśli na ten czas Jadwiga nie przyjedzie do Polski, zaraz naza-

(1)    Ahouim, Archid. Chroń, apud Sommersb. T. II. p. 15 2.

(2)    i Długosz, X. 9 3.