KSE9262 II L57

335

Który tu w tym królestwie był Jozue prawy.

Za sprawą jego Polska w wielkiej sławie była,

Bo ostateczna bezpieczność ludzi nieszkodziła.

Umiał wściągnąe zuchwalca, szanował dobrego,

Zygmunt August miał z niego marszałka sławnego.

Prawy tho wojewoda był Podolskiej zyemie,

Drżało przed laską iego to pogańskie plemie.

Był tho magister artium języka dworskiego,

Umiał pięknie wyćwiczyć człowieka młodego.

Tegoś y sam jest świadek jak cię pieścił z młodu.

Nie folgował zacności tak miłego płodu.

Skąd sławę y pożytek ma s ciebie to państwo,

Już poznało męztwo twe to niecne pogaństwo.

A robiąc s twych młodych lat ieszcze tho rzemiosło,

Które cie po wszem świeeie tak dawno rozniosło,

S synów Pryamusowych żaden tak niesłynął,

A sam Hektor bo jednak od ludzkich rąk zginął.

W bitwie poiedynkowej ręce zacne twoie,

Czego się nasłuchały wiele uszy moie,

Wiele ich rozgromiały i uśpiły siła,

O czym pisać zabawa dłngaby tu była.

Tak wychwaliwszy cnoty rycerskie Mieleckiego, oświadcza że w niczem mu niepochlebia, ale sarnę prawdę mów i,

Coi chcesz o sobie słyszeć więcey zacny panie,

Na to w mej głupiej głowie wymowy niestanie.

Wszak znasz coć tu piszę, chociam iest prostakiem,

Alem nie iest pochlebca, sławie twej niyakiem.

Snadnie każdy kto niewie, dowie się ostatka,

Mnie będzie prawdziwego zwał twoich spraw światka

A gdyż cię iuż niemała część świata poznała,

Osobę twą i sprawy na które patrzała.

Ja też widząc potrzebę czasu dzisiejszego,

Przyszedłem s tym orszakiem ludu spisanego.

Któregoć cnotę męstwo wielkie okazuię,

Bo we wszem krześcjaństwie równia im nieczuję.

Abyś na tej granicy będący przedniejszym,

Radził z niemi o pokój w czasie teraźniejszym,