KSE9262 II L38

220

warunek zgody, ehcóił żeby mu Tatarzy haracz płacili; Han nie był dalekim od lego. Witowd wymagał jeszcze więcej: żeby na pieniądzach swoich wybijali wyobrażenie oblicza jego. Przepisy Alkorami wbrew były przeciwne takiemu w ymaganiu : Han jednakże znowu uległym się okazał, prosząc o trzy dni do namysłu. Lecz to uleganie było już obłudą,, cliylry Mongotow władca pragnął zwłok' tylko czasu, bomu nader znaczne hufce Tatarskie na pomoc przybywały. Jakoż istotnie doczekał się ich zaraz, pod naczelnictwem starego i w bojach a najazdach doświadczonego wodza Edvgi. Ten słysząc o dumnych warunkach Witowda, i mierząc razem siły jego o trzykroć słabsze co do liczby od swoich, nie.' chciał słyszeć o żadnem ustąpieniu i uległości dla monarchy Litewskiego. Owszem pow iadając, że woli umrzeć niż uledz, stanął nad brzegiem Worskły do rozmowy z Wilowdem z drugiej strony ^stojącym, i bardzie nań w ołat: »Waleczny książę! Car nasz mógłl.cię nazwać ojcem, boś starszy od niego w- lalach, ale odenmie jesteś młodszy. Bądź mi więc podległym, płać daninę i na Litewskich pieniądzach mqję pieczęć każ wybijąć« (1). Witowd obniżony tak zuchwałem urąganiem, obelżywymi dla siebie słowy Ldygi, dał znak do przeprawy. Ruszały się wszystkie półki L.tewskie i posiłkowe hufce Polaków: gdy tymczasem Spytkc z Melszlyna zważając na ogromną przewagę sił nieprzyjacielskich, zaczął usilnie doradzać, żeby jeszcze raz probowmć drogą zgody, zajście to rozstrzygnąć: lęcz młodzież otaczająca Witowda uniesiona rycerskim zapałem, żądała walki wołając: «Zniszczymy niewiernych.)) Sam jednak Edyga pomimo swego uniesienia

(1) Ob. kronikę Ruska Rikona, u Karamz. T. V. tłom Pols. str-148 i przyp. 83. Karamzyn wszystkie te rozmowy Tatarskie « Witowdem wyjął z pomienionej kroniki.