KSE9262 II L80

358

czołobitna litewska mogła ł»yć we zwyczaju fctiylia za Jagiełły i Witowda!

Sir. 132. -Zgoła teraz to dopiero (w Dubinkach), z okiem w błyszczącej zdała koronie tkwiącem, przylna-ła Barbara postać skruszonej żałobnej wdowy , jakiej nie miała wcale,' opłakując wczesny zgon pana wojewody’ Trockiego.« — A skąd taki wniosek? — Ze Barbara wszelką światową przyzwoitość p_u zgonie pierwszego męża zachowała , to niewątpliwe ; czy zaś mocno i długo żałowała go, o tein nic z pewnością tw ierdzić nie możemy. I wreście me wiadomo jakim mężem był Gastold; a czy można wszystkim wdów óm, zwłaszcza młodym, mieć za złe, że nie bardzo gorąco i długo żałują swych mężów! JNakoniec tyle powodów jest. na świecie do zawierania powtórnych ślubów. Sam Zygmunt August tak czule kochał Barbarę, a jednak rychło ożenił się po raz trzeci, choć nie bardzo szczęśliwie. Cokolw iek bądź, me wypada tak bezwzględnie posądzać Barbary, o lekkomyślność i nieczułość, lecz pi zyznawaćjej tylko próżność, w powzię-tćm po zgonie pierwszego męża, przywiązaniu do Augusta.

Str. 131.    »Jeszcze goręcej marzyła o koronie Bar

bara, patrząc ciągle ku Wilnu, a oczekując (w zamku Dubińskim) rychłoli ujrzy kogo, coby powiedział: owo król jedzie.«— Ze Barbara z tęsknotą wyglądała w^r Du-b i likach powrotu króla męża, i że zatrwożyła się bardzo, gdy przybył do Wilna, a _dej nie odwiedził: wszystko to Autor zdaje się*przypisywać jedynie gorącemu marzeniu Barbary o koronie. Ależ niech przynajmniej choć część tej tęsknoty idzie na rachunek nudy wrodzonej każdemu człowiekowi zaniknie temu miedzy czterema ścianami i otoczonemu jeziorem, jak w więzieniu. A choć odrobina owej' słusznej trwogi, niech będzie przynajmniej usprawiedliwioną tern nieszczęsnćm położeniem ow-czesnem