KSE9262 II L35

217

zawsze czemś zająć Jagiełłę w Polsce, a tein samem od-stręczyć go od mieszania się w rządy Litwy. Zakon zs"o-jej strony usiłował zniewalać sobie umysł Witowda, i łudzić widokami zupełnej udzielnoścK Litwy, ażeby z większym skutkiem prędzej czy później rozerwać to połączenie się z Polską, w któreni w idział przy szły sw ój upadek. Ze zbiegu takich nowych okoliczności wypadł uakonioc tyle pożądany i od niepamięci nieznany pokoj między Krzyżakami a Litwą na wy.spie Salin, noku 1398. Okupiono go wprawdzie odstąpieniem części Żmudzi w pogaństwie jesżcze zostającej, czemu Jagiełło nie śmiał być przeciw nym, byleby nie zrazić Witowda, a Litw inów w ie-dnośc z Polakami utrzymać. Dokonawszy tego (rudnego przymii i za Witów d, i zabezpieczywszy niem granice Litwy od dokuczliwszych nieprzyjaciół jej^ zajął się¹ cały przyw jedzeniem zamiarów swoich na zwalczenie potęgi Tatarów, którym chciał wydrzem panowanie nad Rusią północną, i sam je ogarnąć,, a tym sposobem władcą u-dzielnym zostać. Nie jedna mu się wyprawa szczęśliwie przeciw hordom Tatarskim udała,' część tego ludu i ha-nowie jego uciśnieui od przemożniejszych pokoleń, garnęli się pod opiekę-bohatyra Litwy. Zachęcony powodzeniem, podbudzany nadzieją zaborów, postanowił ostatecznie z większein jeszcze usiłowaniem probować.szezęścia w avaide z niemi. Ale Witów d eberiał mierzyć się z wodzami sławnego Tamerlana, którz) nie ustępując jemu w męz-twie, wiedli nieprzeliczone zastęjiy dzikich najezduików Azyi, i przewyższali go o sto razy ogromem sił swoich. Wiedziano w Polsce na jak groźne niebezpieczeństwo chciał niebacznie narażać książę Litewski, całość f gpokojność państwęt Jagiełłowego. Pobożna Jadwiga oszczędna krwi Chrześcijańskiej jakby przecżuwająe klęskę grożącą tej wyprawie, usilnie ją odradzała Witowdowi; Jagiełło łą-

St. Hist.    28