KSE9262 II L91

dziły. Zmrok zapadający uspokoił jeszcze hardziej nic* przyjaciela, a lymczasi ni -całym taborem ruszyło się wojsko w dalszą drogę przt z środek koczowiska Talarów. Ci jednak usuwali się łatwo na stronę, zrazem niepomyśl-nością całodziennej hit wy. O wschodzie słońca 5 października jtrzepraw ił się Żółkiewski pi'zez rzekę. Kobełlę, a chociaż znużenie coraz większe dawało się czuć w calem wojsku, jednak hetmani widząc jedyny ratunek w⁷ najprędszym doścignien.u granic ojczystych, wiedli je dalej przez trzy mile ciągle brzegiem rzeki, a Muzułmanie, hez ustanku na drugim brzegu przelatując, strzelaniem z jan-czarek, silnie Polakom szkodzili. O południu dopiero stanęli na odpoczynek tuż nad nią, i rozumiejąc że Turczyn na obozujących uderzy, sposobili się do odporu i walki. Zeszedł jednak dzień ten spokojnie, bo nieprzyjaciel na tamtej stronie usadowiony, przesiał tylko na drażnieniu naszych i bronieniu im przystępu do wody. Straszliwszy jeilunk wróg od Turków i Tatarów, zawitał do obozu Polskiego; głód na ludzi i konie, a co większa'* zupełny upadek na silach wielkiej części żołnierza, dręczonego siedmiodniowym pochodem i bojem, a więcej jeszcze bezsennością. Wielką też stratę poniosło wojsko Polskie w postępowaniu swojem lej nocy; lud zemdlony brał się do wozów¹ dla snu, i przerwy otwierał w szykach, lub z osłabienia iść niemogąc; zostawał po drodze na lup Tatarów, a byli tacy, którzy od rozumu odszedłszy, zupełnie jakby martwi padali, i ocuconcmi być nie mogli żadną siłą. Pomimo takiej klęski, nie widział Żółkiewski innego ratunku jak mijspieszniejszy pochód do Dniestru, od kiorego dwie już tylko mile wojsko oddalone było: lio ani żywności, ani prochow , nie zostało Stanąć_j jeszczeń tego wieczora pod Mohilewem, gdzie i spoczynek i opatrzenie wszelkie żołnierz znalazłszy, mógł-