KSE9262 II L19

201

iulrz i-ycerstw(» do włybwu króla przystąpi. Nie przyszło jednak do skulili to powtórne poselstwo Spylka, na przełożenie Przecława Wąwolskiego. Kiedy tak sprawami puhlioznemi zajmował się Melsztyliski, najgorliw iej i najtrafniej jak mógł podług swego mniemania działając, tymczasem nienawiść potężnego nieprzyjaciela dosięgła go we własnym domu, który opuścił dla służenia krajowi. Ziemowit książę Mazowdecki, ów niezmordowany pretendent do tronu, obrany już nawet królem na zjeżdzie Sieradzkim za sprawą przyjaznych mu wielkopolanów', ale zawiedziony zupełnie w nadziejach sw oich pi zez umowę Ko-szycką i nową zwlokę w przybyciu Jadwigi, którą na-wel porwać miał zamiar: postanowił zenlściósię na Spylku. On bow iem i pokrewni mu panowie najwięcej z Krakowskich i Sandomirskich, baronową przeszkadzali Ziemowitowi do korony, której starał się dostać całemi siłami. Ksią-że<więc Mazowiecki wracając do swego państwa, dawne Toporczi ków miasto Książ, na drodze jego leżące, aSpyt-ka Melszlynskiego zapewne po babce Tenczyiiskaj dziedziczne, spalić rozkazał (1), tak dla ukarania nieprzyja-źni jego ku sobie, jak dla postrachu innych którzyby, mianowicie w Wielkiej Polsce, osmicldi się być jego przeciwnikami. Postępek taki Ziemowita dowodził właśnie, jak przeważnie i skutecznie działał Melsztynski, jaką miał powagę w narodzie pomimo swej młodości, i jak umiał poświęcić wszystko dla zapewnienia ojczyźnie prawego i stałego rządu.

(1) In Spitkonem autem de Melschtin Palatmum Cracoyiensem... deiieere illum a Regno Poloniae, cujus sibi et naturali et eon-furmis jurę debebatur successio, anhelantem, graviter iratus, in oppidum suum Xiąsch haereditarium, dum in Masnyiam rever-teretur, adyentens, flanimis illud non secus quam hostiie con-suniit, tam sibi, quam caeteris, qui illius obsistebant regimini, formidinem injecturas. Długosz. X. 81.

St. Hist.

26