KSE9262 II L36

218

czy i prośby swoje z radami zacnej małżonki, nie tylko może o los wojny trwożliwy, lecz nadto pomnożenia potęgi Inaterskiej niechętny. Głuchy był jednak na takie prozby i rady w. książę Litewski, pomnożeniem sławy już i tak głośnego imienia swego zajęty, a żądzą podbojów i panowania uniesiony. Głos Jadwigi wstrz'mał zapęd wojenny rycerstwa gotowego zawsze na boje w obronie sprawy Chrześcijańskiej; znaleźli się jednakże tacy, których żądza walki i sławy, będąc potrzebą życia, silniejszą była nad wszelkie inne względy. Poszli więc z dobrze uzbrojonem hufcami, ze znaczniejszych Polakow dla złączenia się z w ojskiem LHewskiem: Sędziwój, Ostroróg i Dobrogost Szamotulski z Wielkopolski, Rafał z Tarnowa, syn Jaśka kasztelana Sandomierskiego i Jan z Dąbrowy Małopolanin, Jan Głowacz z Łaszenie Mazowiecki, Socha Płocki a Warsz z Michowa Rawski wojewodowie, i wielu jeszcze innych. Gdy tak z odleglejszych ziem Polski, leciało pochopne do walki z pogaństwem rycerstwo, na głos w ypraw y Witów da: jakżeby Spylkowi z Melsztyna, temu feudalnemu panu pięknego Podola, na którego zielonych smugach tyle już razy bezkarnie paśli swoje konie Mongołowie, można było patrzeć spokojnie na krwawe z niemi zapasy braterstwem zjednoczonego narodu? Silniej więc i skwapliwiej od innego rycerstwa Polskiego, uzbroił sie na tę wojnę wojewoda Krakowski. Wreszcie ^obowiązki feudalne wszywały go do niej przedewszystkiem, Jagiełło bowiem acz niechętny zamiarom Witów da, nie mógł jednak odmówić bratu swemu tak naturalnej pomocy, jakiej z Podola mógł się spodziewać. Zebrały się Wszystkie w'ojska do wypra-w^yy należące pod Kijów, dokąd i sam w. książę Witowd z bracią i innemi wodzami i książętami przybył, poprzedzony od Taktamysza hana Tatarskiego, który będąc