KSE9262 II L
06

90

powagę uczonego areopagu Francyi, ośmielił się jjjrzez miłość prawdy i kraju własnego w obce miljonow ej ludności Paryża, wytknąć nie darowany błąd tym, co w dobrej wierze uwieńczali grubsze jeszcze błędy nieświado-domego pisarza. Napoleon więc znał już oddawna sławę uczoną Śniadeckiego, gdy pamiętne nazawsze wypadki w ojny roku 1812, zbliżyły ich do siebie, na krótko w prawdzie, ale dość zajmującym sposobem dla zachowania (ego w pamięci potomnych.

Dnia    rolfu 1812, w dzień Św. Trójcy, z rana

około godziny dziesiątej weszli Francuzi do W ^;lna, a po południu przybył sam Cesarz Napoleon. Rektor uniwersytetu nie sądził za rzecz przyzw oitą, a przynajmniej koniecznie potizebną, wciskać się samemu, albo z całym korpusem uniwersytetu na pokoje Cesarskie, czekał więc na sposobną porę do posłuchania. Tymczasem tłumy wojskowych różnego stopnia i mieszkańców oblegały pałac. Napoleon przyjąwszy szlachtę, mówił że słyszał o uniwersytecie i o jego rektorze, którego zna oddawna z pism jego, i którego mu polecono, jako zacnego człowieka.— Na trzeci dzień po wejściu francuzów', to jest 30 czerwca n. s., jeden z szambelanow Cesarskich wszedł do l ektora z rozkazem , żeby się natyi limiast staw ił przed Napoleonem. Śniadecki lubo codziennie nosił vice mundur akademicki, chodząc jednak przez cały ranek po mieście i po kollegium, dla obronienia go od naciskającego się zewsząd żołnierstwa: tak się zawalał w błocie, że prosił o chwilę czasu do przebrania się. Ale szambelan powiedział że to nic nie znaczy, i że Cesarz czeka go bezzwłocznie. Udał się więc jak stał do pałacu, i przeszedłszy w takiem ubraniu pokoje napełnione mnóstw em jaśniejących od złota i srebra marszałków i jenerałów, o godzinie jedenastej z rana wprowadzony został przed oblicze