KSE9262 II L90

208

skierowań;) armatą, a fiołem szablą wsparci, przez ciurów' uawel ośmielonych powodzeniem, zmuszeni zoslali do opuszczenia jednej góry, straciwszy w tein spotkaniu chorągiew i siła przedniejszych dowódzców. Pochód zatem wojska Polskiego przez noc następną hył bezpieczny, pomimo zw ykłych harców' Tatarskich. Tabor cały uszedłszy mil dużych trzy, o południu dopiero nazajutrz stanął opodal rz-ek Reut, niemogąi jej dosiądź dla zbytecznego znużenia i natarczywości nieprzyjaciół. Dzień to był 4 października, dzień złowrogi dla Polaków, w któryu omal co me przeszło do,<ost.atińćj klęski Spiekłe od gorąca pola otaczały zewsząd Żółkiewskiego obóz, zewsząu pożary- osad i poi, zarażające gęstym dymem skwarne powietrze, dusiły oddech żołnierza, brak wody udręczał go do reszty. Godzinę zaledwo dał im wypocząć na tern stanowisku nieprzyjaciel, i otoczywszy ze wszech stron Polakow', zaraz w tył taboru z nadzwyczajnym zapędem uderzył. Ale chciał jeszcze Bóg tym razem zachować utrapionych, ale posłusznych wodzom swym chrześcijan. Pomimo nieznośnej kurzawy i dymu, od których nietyl-ko nieprzyjaciół zdaleka nie liyło w alać ; ale słońce na-wroil zaledwie słabym promieniem przebić powietrze zdo-tałp, całe wojsko baczne na każdy ruch bisurmanów, z zimną krwią czekało śmierci lub zwycięztwa. Pierwszy zaraz w ystrzał praw ego skrzydła ze śmigownic i jednego działa, tak silnie pomieszał dwie zielone chorągwie Turków, że cały swój impet spoinie z Tatarami obrócili na półk Lisowczyków. 3Iężny ich odpór, zasilany odważnem natarciem piechoty [Niemieckiej, zraził Turków' tak dalece że po krotki j walce pierzehnęli w nieładzie, zaledwo już nierozerwawszy taboru zachwianego. W ten czas to gęste strzały z dział puszczone umiejętnie za uciekającemu-.wielkie zamięszame i straty w ich szeregach zrzą-