Scan0027 tif

' li' l _t! ,    : ^: . i.⁽ 1 .:!•!' i    ¹ i - -.

I"

i ■:

Us-iiir/jtjj®

'"ii'¹.⁸"' ■>

■f;

ifr.

b

;;    dosne bulgotanie płynu. Nie było tego wiele, ale lep-

|:    szy rydz, niż nic. Wypito nie marnując zakąski.

• i

j:    Tymczasem w hotelu zabawa dogorywała. Większość

uczestników nie mogła poruszać się o własnych siłach i trzeba im było okazać braterską pomoc. Skubany zaproponował Konstancji, że odprowadzi ją do pokoju, ale ona pogroziła mu przekornie paluszkiem i wymknęła się sama.

—    Jeszcze nie teraz — szepnęła na pożegnanie.

Prezes rzucił się zatem w wir pracy. Stawiał na

nogi tych, którzy po kolacji osłabli, pomagał im od- _: naleźć części garderoby, żegnał się kordialnie, życząc dobrej nocy. Samojadkowi kazał wylać na głowę kubek • zimnej wody, co nieco otrzeźwiło naukowca. Z trudnością dobudził się Buły, który sen miał iście kamienny.

Milioner chciał zażyć powietrza, więc Skubany wziął

i

go pod rękę i wyszli przed hotel. Noc była piękna, ^! gwiaździsta, księżyc jak na dłoni.    i

—    Dobrze oddychać polskie powietrze — zachwycał j

się Buła.    i

Od Pyrolaka zaczęli wymykać się pojedynczy ludzie. ■'

—    Też idą już spać. Zbierają się wieczorami u soł- _;

tysa i kultywują swoje obrzędy —    wyjaśnił    prezes.    ;

Mieli już wejść z powrotem, gdy z topoli rozległ się donośny klekot. Skubany zmartwiał.    j

—    Co to, bocian klekotać w nocy? — zapytał z nie- '

dowierzaniem milioner.    i

• 1

—    Na pewno śpiewy go obudziły — powiedział Sku- :

bany, odzyskując zimną krew.    i

A to dziadkowi Miliordziakowi po    osuszeniu    butę-    j

leczki z kropelkami zaczęło się po prostu cnić i postanowił zaklekotać.

—    Nie trza przeszkadzać boćkowi, niech sobie wypoczywa — zdecydował Buła.

+ - i : i*	■ • . - . • : J i • • . ' ; , • •• . ■ ; | ^: • •	■ ^1: .	.
pi;i	i Ppsij! ■; ’■ ii i^1 i .''Nip j:^:!' •' l 'ii* m pip	' ^1 i ! : • j i i i | ; • .rśspN iiiiNN.	i;• / , 'bbp! i^1 ‘..^l' 1 *■:N^1

i\Wi

• łu

m f.

,J *1*

« ^s 'I

• i .

^J f .'':

I

Wkrótce wszystkie światła w hotelu i chatach pogasły. Prehistoryczna osada Dzyndzylaki po dniu pełnym wrażeń pogrążyła się w pokrzepiającym śnie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Przez pierwsze dni pobytu goście zagraniczni nie

naprzykrzali się mieszkańcom osady. Obserwowali ich bacznie z okien i tarasów, tamci też gapili się na hotel, ale trzymali się z daleka. Dopiero gdy wrócił prezes Skubany, który w województwie referował sukcesy ekonomiczne swojej placówki, poparte przekazaniem na jej konto pokaźnej ilości dewiz, życie znów nabrało rumieńców.

Przed zapowiedzianą wizytą gości w chatach raz jeszcze dokonano szczegółowych oględzin, czy nie pozostały tam jakieś ślady cywilizacji. Skubany kazał, na przykład schować derkę z legowiska po dziadku Milordziaku, gdyż miała zbyt nowoczesny wygląd. Skonfiskował także parę innych przedmiotów, które przedtem uszły jego uwadze.

Nim gromada gości z prezesem na czele ruszyła w kierunku chat, wszystko było przygotowane na ich przyjęcie. Siedziba Pyrolaka, niejako wzorcowa, pierwsza padła ofiarą ciekawości przedstawicieli współczesnej cywilizacji. Kiedy weszli do środka, Magda prażyła w garnku proso, a sołtys reperował podartą skórę.

I znów pierwszym wrażeniem przybyszów było zdumienie.

—    Jak można tak mieszkać? —- dziwiono się.

—    Głównym pożywieniem mieszkańców osady jest

liii. JlhlLUl.

57