Scan0033 tif

■i

i ■

• M:;! Fi! i

■ 1 '^l: i

<

i.

i

j:

i

<

i

| ; i j

i , i'.

i i^:

j;

i : i

I ¹ I.

i j

I •

I

I

Skonfundowany prezes zupełnie zapomniał języka | w gębie. Na szczęście nadzwyczaj przytomnie zacho- j wał się Milordziak.    .]

—    Wkładamy mu do tego koszyka trochę jadła, na- I

stępnie koszyk wyciągamy do góry i bocian sobie [ wyjada z niego różne smakołyki.    |

—    Oczywiście — podchwycił prezes,    obrzucając    Mi--;

lordziaka wdzięcznym spojrzeniem. — Bociek jest już i za stary, żeby mógł zdobyć dla siebie dostateczną ilość ■! pożywienia.    ]

Wyjaśnienie to bardzo poruszyło gości.    Parę    kobiet    _:

pobiegło do hotelu i przyniosło chleb, ser, nawet cze- '

i

koladę. Milordziak ujął za sznurek i podciągnął wy- i pełniony koszyk do góry. W gnieździe zapanowało nie- i zwykłe ożywienie. Bocian widać buszował w wiktu-; ałach, bo po chwili na głowę gości spadło parę ugoto- j wanych kartofli, które między innymi włożono do ko- i białld..    i

—    Nie lubi kartofli — skonstatował Skubany, wyj-!

mując sobie łupinę z oka.    ;

Zły był na dziadka za tę całą historię. Gdyby niej cudzoziemcy, od razu powiedziałby mu co o nim myśli. ;j Postanowił jednak poczekać do    wieczora.    j

Pod osłoną nocy, gdy wszyscy już w hotelu spalin: Milordziak przystawił do topoli drabinę i prezes udał' się w odwiedziny do starego. Zrugał go porządnie i za-; bronił na przyszłość podobnych wybryków.

—    Niczego sami nie róbcie, dopóki nie przekażemy; wam odpowiedniego sygnału. Ten koszyk wystawiony¹ z gniazda w biały dzień o mało nas nie zdekonspiro-: wał.

Dziadek z godnością wysłuchał bury, a potem nie-; spodziewanie zażądał podwyżki i paru kieliszków wódki do każdego posiłku.

Skubany aż zatrząsł się z oburzenia.

O. •

^łH"JJ

^    ;.i,

^ t ó 11 • h ■ d¹ ■ i' :e'^:! UJ'

i^,,<#1 b ;•

ir- .

.?•:.! • •:

r

|    — W głowie wam się przewraca! — mówił. — Nic

i nie robicie, wylegujecie się tylko po całych dniach, bo | przecież klekotania nie można nazwać pracą, a podwyżki wam się zachciewa.

■—• To niech pan sam klekocze — oburzył się „boli    cian”.— Cholerna służba, pedał zardzewiały i ciężko mi

poruszać skrzydłami. Wczoraj przemokłem do suchej nitki. Albo będzie podwyżka i gorzałę czka na roz-grzewkę, albo poproszę syna, żeby mnie zdjął z topoli.

•—• A umowa? — zatriumfował prezes. — W razie

i    niedotrzymania jej warunków możecie się znaleźć

ii    przed sądem.

;l — Co mnie pan sądami straszy. Ja człowiek bywa-]^! ly. Za cara dobrodzieja pół świata zjeździłem, służąc |i jarzy wojsku. I języki dawniej znałem. Teraz to wyli wietrzało człowiekowi z głowy na starość.

—    Patrzcie go — żachnął się prezes jeszcze bę-j. dzie chwalił cara krwiopijcę.

—- Dla kogo krwiopijca, to krwiopijca, a dla mnie

i    był dobrodziej — upierał się Milordziak. — A w ogóle

|    niech pan mi nie przeszkadza, bo się ze snu przez

[ pana wybiję.

—    A więc zapamiętajcie, o żadnych podwyżkach nie | ma mowy — zakończył prezes kategorycznie.

|i    ■—■ Jeszcze zobaczymy na czyje wyjdzie.

I    Prezes zły jak nieszczęście zlazł z drabiny i poszedł

| i| do hotelu.

ii    Dziadek Milordziak dotrzymał słowa. Rozmontował

jj;    pedał, schował skrzydła i w gnieździe zapanowało mil-

|j!    czenie. Pierwszego dnia nikt na to nie zwrócił uwagi,

ii:    bo goście pojechali autokarem zy/iedzać najbliższe oko-

li    lice, Ale już na drugi dzień zaczęło im brakować bo-

! ■    danie go klekotu.

^{: 1}    . — W ostateczności powiemy, że bocian zdechł —

zdecydował Skubany.

69

.ij ii l k ł ■ ■ ■ 11LI p c ri l ■ ■ l llhfrtlHiltmimnujuiini n ;• rr*,I