Scan0059 tif

. H i i \

1

,    . i-.ijtw'.'

i»''

......^ ^; ■ _t^: i¹ ■¹1--^{: 1} i" f; j.^{J 1 lI}i ^j’^;i ‘¹ ■/^lr:V

; ... -i i

:\^:j ■«••! ^!

wili jakby jedną zgodną rodzinę. Zdarzały się nieporo ¹

, r

zumienia, ale w potrzebie człowiek człowieka nie:| opuścił.    |

I

Ale nie tylko ludzie przechodzili metamorfozę. Kto-; regoś ranka przybiegł z lasu wystraszony Milordziak,

i •

Opowiadał, że gdy krzątał się wedle aparatury,¹, ujrzał nagle zbliżającego się wielkiego niedźwiedzia.^ Z początku ludzie nie dawali wiary. Nikt nigdy nie’ spotkał 'W okolicy dzikiego zwierza. Żyły tu tylko za-^: jące, kilka lisów i dzikie króliki. Podejrzewano, że i; Milordziakowi w czasie destylacji coś się przywidziało.; Na usilne prośby producenta paru gospodarzy poszłoJ z nim jednak do lasu. Niedźwiedzia co prawda nie zo-;) baczyli, ale przewrócona kadź z zacierem i potłuczone¹;j butelki świadczyły, że był tu jakiś nieproszony gość.]?

i i

Zdarzenie to niezwykle poruszyło mieszkańców osady.!? Nie zdążyli jeszcze ochłonąć, gdy stali się świadkami j nowej sensacji. W biały dzień wtargnął do wsi po- : tężny odyniec, przeleciał jak burza między chatami,:!, przewrócił Kozielska, który akurat się napatoczył iii i byłby go srodze pokaleczył, gdyby nie sąsiedzi, któ- jj

* I

rzy z wrzaskiem popędzili na odsiecz. Zwierz porzucił i swoją ofiarę i błysnąwszy szablami skrył się w lesiek; Kozielak aż czkawki dostał z przestrachu.

—    Skąd się ten cholernik tu wziął? — pytał.

—    Widać stęsknił się za krewniakiem — żartowali ii| ludzie, gdyż Kozielak miał na sobie skórę wyprawioną

z dzikiej świni.    :j

Rychło jednak odechciało się im dowcipów, bo nad i

• i

osadą zawisło nowe niebezpieczeństwo. Do ludzkich siedzib zaczęły podchodzić wilki. Ich przejmujące wy- i cie mroziło krew w żyłach. Mieszkańcy budzili się po ^; nocach i z trwogą nasłuchiwali złowrogich dźwięków.

W rozmowie ze Skubanym Pyrolak proponował, żeby zawiadomić o tym władze.

! I

ł

i-ii.

U-śił'*

óh^;l-

y, „j-;:

••ci •;_:

L

—    Nic podobnego — zaoponował prezes. — Obec-j ność dzikich zwierząt przydaje Dzyndzylakom większej j autentyczności.

—    Brakuje tylko', żeby te bestie kogoś pożarły.

Prezes uspokoił sołtysa, choć sam nie mógł sobie wytłumaczyć tego fenomenu. A sprawa zdawała się być prosta. Pod wpływem zmian zachodzących w ludziach natura również zaczynała się zmieniać.

i

r

r

f

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

! Wraz z rozwojem handlu Dzyndzylaki przeszły istną i; metamorfozę. Nie można już było powstrzymać lawiny cywilizacji, która przewalała się przez osadę.

; W Dzyndzylakach powstało coś w rodzaju zespołu

[ gospodarczego, który rozwinął szeroką działalność. Do »

\ tej pory szyszki w miejscowych lasach marnowały się j:    bezużytecznie i nikomu nie przyszło do głowy, żeby je

wykorzystać. I oto na ten pomysł wpadli mieszkańcy Dzyndzylaków. W zrealizowaniu tej inicjatywy do-i pomogła oczywiście Spółdzielnia „Dewizowy Turysta”, si a głównie prezes Skubany. Dostarczono słoiki, ocet |j i tak powstał produkt eksportowy pod nazwą „Szyszki ; w oceie”. Zamówiono bardzo udane pod względem gra-j licznym etykiety. Na tle sosny z szyszkami, umieszczo-|:^:    na była podobizna prehistorycznego mieszkańca odziali    nego w skóry, który z luku celuje do szyszek. Napis

j na etykiecie głosił w języku angielskim „Cones in yinegiar. Product of Dzyndzylaki”.

Szyszki w occie były przeznaczone dla wiewiórek. Producenci na podstawie obserwacji doszli do wniosku,

¹    m

i

i

Lin... .......

!

P

i