Scan0032 tif

i''i;: ■ 'i¹''' * ' ^! .^ijmlji^jii^

i''i;: ■ 'i¹''' * ' ^! .^ijmlji^jii^

o

I :

M'

nie mogła zrozumieć dziewj

— Gospodarki normalnej przecież nie prowadzimy, nici innego nie umiem robić.    i

—    Tak to każdy głupi potrafi powiedzieć — nie' dawała za wygraną Kulfoniakowa. — Zdziadziałeś już i zupełnie. W młodości handlowałeś i było nam wcale, nieźle.

Słowa te zapadły Kulfoniakowi głęboko w serce.; Rzeczywiście miał żyłkę do handlu, tylko dotychczas; w Dzyndzylakach nie było czym handlować. Myślał; jednak nad tą sprawą intensywnie i wreszcie popro-; sił żonę, żeby przyszyła mu na piersi od wewnętrznejj strony skóry pokaźną sakiewkę.

Któregoś dnia zaczął się Kulfoniak przechadzać przed hotelem, Niby tak sobie spacerował bez celu, ale oglą-n dał się bacznie dokoła, czy nie widać gdzieś prezesa|| albo kogoś innego z władz Spółdzielni. Gdy jedenj z cudzoziemców, zwabiony jego widokiem, wychylił sięj z okna, Kulfoniak zasłonił sobie dłonią usta i powie-f

i

dział cicho:    jj

—    Dolary kupuję, dolary. Twarde, miękkie, twarde miękkie.

Tamten patrzył na niego osłupiały, nie pojmująfj intencji egzotycznego kupca.

Kulfoniak zawrócił i przechodząc koło okna znó^ wyszeptał:

—    Dolary, dolary, dolary kupuję. Płacę najwyżsżfj

i

ceny.

Z hotelu wyszedł. John Buła, który w towarzystwij Mary wybierał się na spacer. Przystanął, gdy usły[ szał propozycję prehistorycznego mieszkańca.

■—• Twarde, miękkie, twarde, miękkie. Dolary kul puję, dolary.

-r~ Czego on chce? — czyna.

y\^,yU^rr'\

t-.C

iM¹

• i!

Ł

ii^ł:^,'ili¹i^,!iiłi.is^l--/iji_l}j?_: :.;    .; _:. .

•    . ' • ssJ ifi; ^:.'if[i ■

liifWiiti;

:: I|it

—    Wy, człowieku, dolary kupić? — upewniał się

Buła.

—    Płacę najwyższe ceny -— szepnął Kulfoniak. — Twarde, miękkie bez różnicy.

—    A to dobra historia — zaśmiał się Buła. — To jest prawdziwy człowiek interesu — po czym sięgnął do kieszeni i wyjął trzy jednodolarówki.

;    — Macie tu, człowieku, na szczęście — powiedział

wręczając pieniądze kupcowi. — Business trzeba za-| czynać z kapitałem zakładowym. Życzymy powodzenia ..... i oddalił się z córką.

Kulfoniak poślinił palec, sprawdził pod światło czy pieniądze nie są fałszywe i schował je do sakiewki.

—    Dobre i to — powiedział do siebie. ■— Może w przyszłości handelek się rozkręci.

Wrócił do domu i opowiedział żonie o swoim pierwszym sukcesie.

—    Dziadem nie bądź i pieniędzy za darmo nie przyjmuj. My ludzie ambitne, z gospodarki pocho-

_: łlsdmy. Musisz mu coś aa to zanieść — pouczała męża.

|    ROZDZIAŁ ÓSMY

Tymczasem w Dzyndzylakach nadal największe zainteresowanie wzbudzał bocian. Niestety, choć słychać było jego potężny klekot, nikt go nigdy nie wi-ci ział w całej okazałości. Intrygowało to przyjezdnych.

- On jest już stary, nogi mu reumatyzm powykręca! — mówił Skubany. — Nic dziwnego, od najmłodszych lat stał przecież w wodzie szukając pożywienia. Teraz już tylko leży w gnieździe. i - A to co takiego? — zainteresował się ktoś, wska-I-wijąc zwisającą z gniazda kobiałkę.

67

f-

[

j

I