Scan0052 tif

*0!

. •' <

!•

ł

= iŚUS'¹,• •'i^{!; :,ł;5}i'T^,s

u\'V.

XI-

i • • •■ i i i^r ł i^j: • i¹ I-i ■ i -‘ i[J i'^!i|[rśii]

dr

N

!i

: i

i

i

i

i

!

j

\\-

!'

;jj

l,

•i! '

i ' *

j.

I

I

i:i

. i

ih^!

r! •

i^:

i-< • •

\ i

i

i i :

ilii

■■

i

r

—    Kto pociągnął za hamulec? — zapytał groźnie;-Pasażerowie zaczęli się wzajemnie przekrzykiwać;.

—    Wariat jakiś wsiadł do przedziału!

—    Ta pani się przestraszyła, bo myślała, że to

wściekły pies.    ;

—    Dlaczego wściekły? — zaoponował Kulfoniak. !;

—    Milczeć! Po zębach powinien pan dostać — na-: tarł na niego pan, zwany Bogusiem.

Kulfoniak zdjął z pleców łuk.    '■

—    Zaraz pan tego pożałuje.    \

Konduktor rozdzielił zwaśnionych.    ;•

—    Proszę o bilet — zwrócił się do Kulfoniaka. |

Gospodarz sięgnął za pazuchę.    ii

pi

—    Taki sam jestem podróżny, jak każdy. Za bilelj

zapłaciłem.    !

—    Co to za porządki,    żeby    w    przedziale    nie    byłoj

światła!    i

—    W takim przebraniu    powinno    się    jechać    w    wa-i

gonie dla zwierząt.    ii

i ’ |

—    Pchły nas od niego oblezą! — podnieśli znów!

głos pasażerowie.    !

—    Ten obywatel ma ważny bilet — przerwał kon-| duktor — a ponieważ nie zakłócił porządku, nie byłą! podstaw do zahamowania pociągu. Płaci pani karę —f; zwrócił się do grubej jejmości. — Poproszę o dowód;!

i

—- Nie zapłacę! — wrzeszczała paniusia. — Do dy-! rekcji pójdę. Niech najpierw zapewnią podróżowanie'! w ludzkich warunkach. Za bilety to potrafią brać pieniądze.    >:

—    Poczta doręczy pani wezwanie — konduktor za-; plombował z powrotem hamulec i dał przez okno znak^: maszyniście. Pociąg ruszył powoli.

—    Zaraz postaram się zreperować światło — oznaj-_; mil wychodząc z przedziału.

Pasażerowie znów rzucili się na Kulfoniaka.

—    Widzi pan, co pan narobił?

—    A czy to ja jestem winien, że ta pani ma za ; I nźne nerwy?

;    — Co ma za luźne? — ryknął Boguś,

j. — Sam pan wiesz najlepiej.

\, W przedziale zabłysło światło.

i — Zgasić, zgasić! Patrząc na niego można dostać j: palpitacji serca.

Pasażerowie natarli na Kulfoniaka i wypchnęli go ^; na korytarz.

1    — Dzikusy! — ryczał.

!;    — Proszę za mną — powiedział konduktor. —

| Umieszczę pana w pustym przedziale.

—    Cholerna baba, takiego bigosu narobiła — klął i Kulfoniak podążając za funkcjonariuszem,

| Ludzie wychylali się z przedziałów i z przerażeniem | obserwowali niesamowitego pasażera. Ktoś krzyknął,

^; ktoś się przeżegnał, zapłakało jakieś dziecko.

—    .Tu panu będzie dobrze. Może się pan wyciągnąć : na ławce —■ powiedział konduktor otwierając drzwi | służbowego przedziału.

Pasażer pięknie podziękował, zasłonił okno, łuk ^: powiesił na haczyku i rozłożył się wygodnie. j^j Droga zeszła mu szybko. Gdy się obudził, pociąg stał ! już na stacji, wysiadali ostatni pasażerowie. Obciągnął I skórę, zarzucił na ramię łuk i nie bez pewnej tremy wyszedł na ulicę. Sądził, że będzie obiektem powszechnego zainteresowania, ale rozczarował się przyjemnie.

I Ludzie biegali z obłędem w oczach, przecinali jezdnię | w niedozwolonych miejscach, każdy był zajęty tylko sobą.

—    To jest przynajmniej stolica — pomyślał Kulfoniak z podziwem.

Zatrzymał przejeżdżającą taksówkę. Kierowca obrzucił go tak obojętnym spojrzeniem, jakby całe ży-

^:i