Scan0053 tif

i ■^:r^: ■ i i ^ i i i^5; i. •. j.^!' ■: > -i ibu'¹'¹.¹¹ *■

'i¹    1 ł! -.j"!    _;

^lv

^rs':^:    •    --I    •; l;. _av»L .v: i i.: i i»:    H- ••

iii.:    j ii • i -^:|:s-iJ:i'.**.•;• ■ Sr*•'l

'    ik^{] :}..j'^1    ! *'

h

U

H!

li

! • I.

Uh

i'!

<i?

ł! *

ii:

i.:

li

łf

i:

cie woził tylko prehistorycznych pasażerów.

—    Do śródmieścia nie da rady. Jadę na Pragę — po?

wiedział i już go nie było.    j

Dopiero za trzecim razem Kulfoniakowi się udałd

—    A pieniądze pan ma? — zapytał taksówkarz.

—    A dlaczego mam nie mieć?

■—■ Bo tak wygląda, jakbyś się pan spłukał do nitki

zastawił garnitur i ubrał się w taką skórę, co leżt przy łóżku.

Za parę minut byli już na miejscu.    j

—    Tu jest ten bank dolarowy ■— powiedział kierów;

ca wskazując Kulfoniakowi dalszą drogę.    i

Wąska uliczka obstawiona była gęsto przez nudz^j cych się obywateli. Stali grupkami w bramach, przd chadzali się, załatwiali jakieś dyskretne interesy. Ożjjj wili się wyraźnie na widok niecodziennego prze chód nia. Jeden z nich oderwał się od grupy i podszedł ći, Kulfoniaka.

—    Dolary kupuję. Płacę najwyższe ceny. Co pa

masz — twarde    czy miękkie?    i

Kulfoniak z rozrzewnieniem przypomniał sobie jol to on sam prowadził interesy z cudzoziemcami. Pij czuł w osobniku    bratnią duszę.    j

—    A ile kosztuje dolar na czarnym rynku? — ze

pytał.    '

—    Zależy ile pan masz? Co będziem rozmawia! w ciemno.

Kulfoniak nie chciał się od razu decydować, nął kupca i poszedł dalej. Ale obstąpili go inni. J

—    Tylko u nas sprzedasz pan najlepiej — nastflj

wali.    j

I

Ani się gospodarz obejrzał, jak znalazł się w pd bliskiej bramie.

—    Dajcie mi spokój —■ wyrywał się — do banku idUjj,

—    A to idź pan, jeszcze się spotkamy.

108

i

t

i

i

t

i

i

I

II !

i|

i

I mieli rację, bo bank był zamknięty na głucho.

: Dyrekcja prawdopodobnie postanowiła skończyć rady-| kalnie z monotonią godzin urzędowania, dlatego też w pewne dni tygodnia bank był otwarty rano, w inne . po obiedzie.

Kulfoniak miał dużo spraw do załatwienia i nie i uśmiechało mu się czekać do godzin poobiednich na | otwarcie szacownej instytucji.

|    — A co, nie mówiłem, że się spotkamy? — znajomy

| handlarz, wyrósł obok niego. i^:    — To po ile pan płaci?

Dalszy ciąg transakcji odbył się w bramie. Cena | wydawała się gospodarzowi godziwa, ale jako rasowy kupiec postanowił się potargować. Wyjął spory plik ^; banknotów.

|    — Dołóż pan dyszkę i dobijemy targu.

,    — Trzy złote dokładam do jednego i biorę.

—    Pięć.

—    Cztery.

Stanęło wreszcie na pięciu.

—    Niech pan idzie za mną. Muszę skoczyć na górę do wspólnika po pieniądze.

—    Co z pana za kupiec, jak pan nie ma pieniędzy?

—    Nie mogę takiej sumy nosić przy sobie. Wjechali windą na przedostatnie piętro.

—    Daj pan dolary, za chwilę wracam z pieniędzmi. Kulfoniak stał się nieufny.

■— Muszę wspólnikowi pokazać pieniądze. Inaczej : nie da mi grosza do ręki — uspokajał go kupiec. Gospodarz ociągając się spełnił żądanie.

—    Tylko niech pan długo nie siedzi, bo nie mam j. czasu.

|    — Za minutę jestem z powrotem.

Kulfoniak oparł się o poręcz i pogrążył w rozmyśla^ niach.

j !

I

;    109