Scan0082 tif

'i 'i”'--*■.'* *•    ■ '*    ⁴

'i 'i”'--*■.'* *•    ■ '*    ⁴

•;;sŁo

^; : ‘ ^: | ^: !

: .a..

> /.i"

' ^1 : t

i::^JT

. i:: 1 •: ’ .' ’!

1 ^1 ." 1 . ! • !: • iO ' ; ;h ; i ' i ; i i I . • , .

• 11 •

; 1 * ; j i j * j:;

..: i • j ^1;

iś:: !i

..... . • j . ^5 .. s

f^1¥

••I 1(1^ i ^sf

i •• y t j

^::^JI ' **

—■ Wódki — powiedział milioner i wyciągnął rękę.

Producent był poruszony jego wyglądem.

—    Co się stało? — zapytał.

Buła pił zachłannie. Dopiero po dobrej chwili wyrzucił z siebie:

—    Twój syn z moją córką będą mieli dziecko.

—    To smarkacz, no! — Milordziakowi wypadła z rąk szklanka. — Już ja z nim porozmawiam!

—    Teraz za późno. Trzeba było wcześniej to zrobić. Ja też nie jestem bez winy.

Miłordziak podał mu szklankę i sam wypił potężny haust.

Z powodu przeciągającej się nieobecności Buły trzeba było opóźnić wyjazd, choć pasażerowie w autokarze bardzo się niecierpliwili. Spółdzielcy rozbiegli się po osadzie w poszukiwaniu milionera. Skubany znalazłszy się w lesie nieomylnie .skierował swoje kroki w stronę, skąd dochodził przyjemny zapach milordziamkŁ W dole zobaczył Bułę i Milordziaka, jak obejmowali się i całowali. Wzruszony tą sceną podszedł bliżej.

—    Panie Buła — potrząsnął milionera za ramię — niech pan wstaje. Trzeba jechać, ludzie już siedzą w autokarze.

Milioner spojrzał na niego .zamglonym wzrokiem.

—    Nie pojadę — oświadczył 'stanowczo.

Prezes spojrzał na niego zdziwiony.

i    —■ Co pan mówi takie rzeczy! — wykrzyknął. —-

i    Sezon się skończył, wszyscy odjeżdżają. Co pan tu

!    będzie robił?

j    — Powiedziałem, że nie jadę.

Prezesowi nie mieściło się to w głowie.

—    Przecież na pana czekają interesy za Oceanem. Ma pan córkę...

—    Córka też zostaje.

i

t

: t

V

f;i

i;

N!

•I

₍l

i

\

. j

i

\

i

i

i

i

l

i

I

i

I

i

l

li

•i

j,

I¹'¹

, *!

.u

d ' j''. *■ L'li i" ■ >: i^! 11 '-I[• i i¹'' • • >, • ••,, •. .. I ’|¹¹."    ]' O

^s} "• •. . •

—    Nie rozumiem. Pan, człowiek bogaty, decyduje się zostać w tej dziurze?

—    Przestań pan nudzić, bo mnie głowa boli — ofuknął go Buła i zwrócił się do Milordziaka nadstawiając szklankę.

—    Nalej mi jeszcze, Władek.

Skubany wzruszył ramionami i wyszedł z dołu.

—    Mówię panu ostatni raz, żeby pan jechał. To nie jest miejsce dla pana.

—    A skąd pan wiesz, gdzie jest czyje miejsce? — wtrącił się Miłordziak.

—    Powariowali — mruknął do siebie Skubany i ruszył do autokaru.

—    A kiedy rozliczenie? —- zawołał za nim desty-lator.

—    Pyrolak wszystko wie! — odkrzyknął.

•— Co z Bułą? Gdzie jest Buła? — zarzucono go pytaniami, gdy zjawił się przed hotelem.

—    Oświadczył, że nie jedzde.

—    Jak to, a Mary?

—    Też zostaje.

—    Ale dlaczego? Co to znaczy?

■—■ Nie wiem, tłumaczyłem mu, ale moje słowa padały jak groch o ścianę.

■—■ Może ktoś z nas z nim porozmawia. Przecież nie można go zostawiać samego w takiej głuszy, wśród tych prymitywnych ludzi.

—    To się na nic nie zda. Zresztą nie mamy już czasu na perswazje. Jeśli się spóźnimy, okręt odpłynie bez was.

Smutne było pożegnanie z mieszkańcami Dzyndzy-laków, zwłasizcza że sprawa Buły dodatkowo zaciążyła na nastrojach.

Kierowca zapalił motor, zaczęto zajmować miejsca

I

I

i;

t

167

1