Scan0098 tif

ło się, że wiewiórki po zjedzeniu tych szyszek zaczęły masowo zdychać. Importer zerwał kontrakt, pozostałe szyszki wyrzucił do morza i wystąpił o wysokie odszkodowanie.

—    Ponadto Dom Mody „Szyk i Elegancja” — kontynuował kierownik — wnosi o uregulowanie należności za dostarczone okrycia, obuwie i ozdoby. To już chyba byłoby wszystko za wyjątkiem obowiązkowych dostaw, z których też was zwolniono nieprawnie.,.

—    To jeszcze nie wszystko — wzburzony Pyrolak zacisnął pięści na rękojeści łuku. — Co się dzieje z naszymi rzeczami zdeponowanymi w magazynach Spółdzielni „Dewizowy Turysta”?

Kierownik popadł w zakłopotanie.

—    Aa a tak, rzeczywiście. No, niestety musicie się pogodzić z ich stratą. Magazyny zastaliśmy puste, wszystkie wasze rzeczy sprzedano i pieniądze uzyskane ze sprzedaży roztrwoniono.

Chłopi rozpamiętywali zasłyszane nowiny i stopniowo ogarniała ich rezygnacja. Zapanowała przejmująca cisza. Wykorzystał ten moment kierownik, by powiedzieć to, czego się bał najbardziej:

—    Kolejna smutna sprawa, to rozbiórka tych waszych kurnych chat i budowa nowych domów. Skubany nie miał prawa tak postąpić i narazić was na koszta.

—    O jakich kosztach mówicie? — zaniepokoili się chłopi.

—    O kosztach odbudowy, które, niestety, musicie ponieść sami.

Inny przedstawiciel województwa, chcąc ratować sytuację, zawołał:

—    Ludzie! Nie ma się nad czym zastanawiać! Zrzućcie z siebie te cuchnące skóry. Państwo, rozumiejąc wasze trudne położenie, udzieli wam długoterminowych kredytów. Wróćcie na łono cywilizacji!

Ale chłopi szybko odzyskali dawną butę, Pyrolak wystąpił naprzód i odpowiedział hardo:

—    A po co? Myśmy już przywykli. A cywilizacją nas nie straszcie.

—    Ja.k to? — złapał się za głowę kierownik. — Otrzymacie niskoprocentowe kredyty bankowe, obowiązkowe dostawy wam się umorzy i klubokawiarnię odrestaurujemy, i kino ruchome będzie wam wyświetlać polskie filmy...

Tu przerwał, bo ludzie najwidoczniej przestali go słuchać. Patrzyli spokojnie w kierunku hotelu, skąd szedł w ich stronę jakiś starszy otyły mężczyzna w nieco przykusej skórze, z lukiem przewieszonym przez ramię. Dziwnie nie pasowały do jego powierzchowności okulary w grubej, nowoczesnej oprawie. Obok niego szła młoda, ładna dziewczyna.

Kto to jest? — pytali inspektorzy.

—    Milioner Buła z naszej wspólnoty pierwotnej.

Gdy para było już blisko, kierownik zwrócił się do

mężczyzny.

—    Co pan tu robi, panie Buła? Pan musi stąd wyjechać. Turnus już się dawno skończył.

Milioner odpowiedział dopiero, gdy stanął w szeregu prehistorycznych.

—    Nigdy nic wyjadę. Wybrałem wolność! Nie ma to, jak życie we wspólnocie pierwotnej.

Kierownik zgłupiał do reszty.

—    Ludzie! — darł się. — Wracajcie do normalnego życia! Społeczeństwo czeka...

Nagle z lasu wybiegł zdyszany myśliwy,

—    Chłopi! — wrzasnął. — Wy tu się kłócicie, a w lesie dziki!

199