SDC12075

y nauczania czynności ruchowych w zespólowych grach aportowych.

^do,>'^c/^ l»lrivlr J---

1. Zdefiniuj atak i r'

²' definiuj ohmnf

Forma fhiimcntAw gry jest specyficzna dla gier zespołowych, w których technika ruchu nie jest celem samym w sobie, a najważniejsza jest skuteczność jej wykorzystania w trakcie rywalizacji sportowej. Służy ona doskonaleniu elementów techniki, uczy ich zastosowania podczas bezpośredniego kontaktu z przeciwnikiem. Jest również stosowana w trakcie nauczania i doskonalenia taktyki indywidualnej i zespołowej. Różni się od formy ścisłej tym. i* występuje w niej przeciwnik, do działań którego należy sic dostosować. Uwaga ćwiczącego jest tutaj skoncentrowana głównie na poszukiwaniu właściwego rozwiązania sytuacji taktycznej. W początkowym etapie stosowania formy fragmentów gry przeciwnik jest bierny lub wykonuje z góry założone zadania, później staje się coraz bardziej aktywny zmuszając ćwiczącego do wykonania wyboru np. rzut w wyskoku nad blokiem lub minięcie obrońcy zwodem.

Ora służy doskonaleniu poznanych elementów techniki oraz taktyki. Sukces indywidualny (np. zdobycie bramki) i zespołowy (np. udana akcja) motywuje do dalszych ćwiczeń. Dlatego każda lekcja zakończona powinna być grą, a okresowo poświęcić na nią trzeba całe zajęcia (np. po zakończeniu jakiegoś etapu nauczania). Oczywiście początkowo, gdy uczniowie nie opanowali jeszcze podstawowych elementów techniki, grę w piłkę ręczną lub jedną z jej odmian zastąpić można grą lub zabawą uwzględniającą cle* menl techniki nauczany na danej lekcji (np. gra do dziesięciu podań, po nauce chwytu i podania półgómcgo). Wyróżnia się trzy rodzaje gry:

•    grę uproszczoną - mającą zastosowanie w początkowym etapie nauczania. Ze względu na słabą znajomość przepisów gry oraz niewielki stopień opanowania przez dzieci elementów techniki uproszczone zostają przepisy. Nauczyciel nie powinien zbyt często przerywać gry i zwracać uwagi na niektóre błędy (np. wykonanie czterech kroków z piłką, podwójne kozłowanie itp.j. Dzięki temu rywalizacja staje się atrakcyjniejsza, bowiem częste przerwy mogą znudzić i zdekoncentrować uczniów. Należy jednak pamiętać o zwróceniu uwagi na popełniane błędy na końcu zajęć.

•    grę szkolną - polegającą na zastosowaniu dodatkowych, specyficznych przepisów mających rut celu częstsze wykonywanie (niż podczas gry właściwej) określonych elementów techniki lub taktyki będących tematem zajęć. Prowadzący określa pewne reguły, których ćwiczący muszą przestrzegać np.: nie wolno rozpoczynać gry od kozłowania, bramka zdobyta przez zawodnika rozgrywającego z drugiej linii liczy się za 2 punkty itp. W przypadku braku realizacji przez drużynę postawionego zadania, nauczyciel przerywa grę i tłumaczy na czym polega błąd. W grze szkolnej

- attyo i neylt/A/nt fiMt wmu/4 ywwfyfji flan&tiotj • fAut&jtJtt. kbfcUeU potknij

drużyna. która nic stosuje się do ustalonych założeń może być karana stratą piłki i odwrotnie, może zostać nagrodzone ponownym otrzymaniem piłki za dokładne wypełnienie zada ma lub prawidłowe zakończenie akcji.

• grę właściwą - dającą możliwość sprawdzenia czy elementy techniczne i taktyczne wyuczone w czasie treningu sąstosowunc w grze prowadzonej według normalnych przepisów. Należy zwrócić uwagą na to. by dobierać przeciwników stopniowo - najpierw słabszych, a potem silniejszych. Dzięki temu drużyna po wygraniu kilku pierwszych spotkań nabiera zaufania do własnych sil oraz może wykonać wszystkie zadania wyznaczone przez nauczyciela. Prowadzona jest zgodnie z obowiązującymi przepisami. oczywiście dopuszczalne są pewne zmiany ze względu na organizację zajęć np. czasu gry.

2.4. Nauczanie czynności ruchowych

Zadaniem nauczyciela jest dbanie o harmonijny i wszechstronny rozwój uczniów. Wszechstronność dotyczy w tym wypadku równomiernego ran-woju aparatu ruchu oraz wszystkich układów (oddechowego, krążenia, nerwowego), cech psychicznych, a także sprawności motoryczntj.

Jednym z najważniejszych składników sprawności motorycznej człowieka jest koordynacja ruchowa. Przypisuje się jej coraz większe znaczenie nie tylko w sporcie, ale leź w życiu codziennym. Koordynacyjne zdolności motorycznc są bowiem niezbędnymi uwarunkowaniami każdej postaci czynności ruchowej i w decydującej mierze wyznuczają efektywność działań i zachowań motorycznych jednostki [10], Sprawność koordynacyjną można kształtować jedynie poprzez stosowanie wielu zróżnicowanych oraz koordynacyjnie złożonych ćwiczeń ruchowych spełniających co najmniej jedno z następujących kryteriów: nowość, nietypowość, złożoność, trudność. Najlepszymi ćwiczeniami koordynacyjnymi będą więc ćwiczenia techniki z zakresu rMnych dyscyplin sportowych - nauczanie nowych umiejętności mchowych oraz doskonalenie już poznanych elementów techniki w zmiennych i nietypowych warunkach. Poza tym poprawna technika daje możliwość rywalizacji na zajęciach, przez co umożliwia prowadzenie ciekawszych lekcji, a po zakończeniu edukacji pozwala czynnie spędzać czas wolny w atrakcyjnej formie. Odpowiedni poziom techniki pomaga więc w osiągnięciu naczelnego celu kultury fizycznej jakim jest rozwijanie zamiłowania do aktywności ruchowej i harmonijny rozwój organizmu [ 14].