SDC12073

(pmte przykład? mon ksżdcj fonny).

'• ^u-^vm‘^cn "Wody nauczania czynności ruchowych w. zespołowych grach sportowych.

O Ptmi* dotyczące taktyki p) w pifcc recałcj.

I- Zdcfimiii atak i tetaah 2. Zdefiniuj obronę i |f

jeinofci teciauc/iiydi) Realizacja zusudy systematyczności w praktyce obcjnmp niflgitmrr dnałane:    _ _

•    powtacnak ćwiczeń i jednostek fckcy>nycn (treningowych) przy za-Stuwwwww różnych tofc

•    uczenie i doskonalenie danego olementu w rożnych ćwiczeniach i sytuacjach.

Piuccs nauczania powinien być ciągły-, a treść poszczególnych zająć dostosowana do ich częstotliwości. Systematyczność oddziaływań dydaktycznych i wychowawczych jest jednym z podstawowych warunków ich skuteczności.

Zasada trwałości

W trakcie jej realizacji należy kierować się następującymi regułami:

•    ciągłe, regularne powtarzanie poznanych elementów techniki aż do utrwalenia prawidłowego nawyku ruchowego, który będzie można skutecznie zastosować w grze:

•    utrwalanie opanowanych umiejętności powinno odbywać się w różnych ćwiczeniach (znana warunków i sposobów ich zastosowania), przy zachowaniu ogólnej struktury ruchu.

•    okresowa kontrola postępów nauczania (sprawdzenie stopnia opanowania umiejętności) realizowana np. poprzez tywalizację, sprzyja utrwalaniu czynności poprzez silniejsze oddziaływanie na procesy zapamięty-ema. pobudza również motywację powodując tzw. wzmocnienie psychiczne P).

Zasada utrwalania ściśle łączy się z pozostałymi zasadami nauczania, a szczególnie z zasadą systematyczności. Należy bowiem pamiętać, że opanowane nawyki nawet jeśli nie są powtarzane (utrwalane) to w toku systematycznych zajęć pozytywny na nie wpływ mąją czynności ruchowe o innej stmkturze (transfer ruchowy). Również przerwa w doskonaleniu czynności ruchowych, czyli osłabienie nawyku i późniejsze odtworzenie go na podstawie zapamiętanego wyobrażenia techniki modelowej sprzyja poprawie błędów (reminiscencja mchowa).

Zasada wszechstronności

Realizowana jest w oparciu o pozostałe zasady. Wszechstronność doty-czy w tym wypadku nie tylko dbałości o harmonijny rozwój młodego orga-mmu (wszystkich układów I narządów), ale również o wzbogacenie ucznia w nowe wrażenia ruchowe poprzez zaznajomienie go z jak największą ilo-

° dstpc > :*ij fAmt twWr*wft    "kutonwl

* ehfj^bOfM- iśOfciwIfŁ fc*hp*>fj Atoa/jutufc

»^CI< dy&cyplin sportowych. Celem isiijzjeji lej zasady jest me tylko pod-pnninmii ąj/iwimiumotuijraicjwychowanków, ule równieżdhn-łość o wychowanie umysłowe i estetyczne ucznia.

2.2. Metody nauczenia

W praktyce wychowanie fizycznego mająaiłtoyowanis trzy podstawa wc metody nauczania:

•    analityczna (nauczanie częściami) - polega nu wtowii (rozbiciu) całości danego elementu techniki na części składowe, które x później od-dziclnic nauczane i łączone w całość;

•    syntetyczna - nauczanie w całości;

•    mieszana (kombinowano);

•* całościowo-częściowa,

•* częśeiowo-całościowii.

** kompleksowa.

Ogólnie przyjmuje się, że metoda analhycana ma zastosowanie w na* uczaniu bardziej skomplikowanych czynności motuiycznyoh. Jej zaletąjeśt dokładność nauczania, wymaga jodnak dłuższego czasu niż metoda syntetyczna. Dodatkowo rozbicie nauczanego elementu techniki na fragmenty powoduje u ćwiczących trudności z prawidłowym wykonaniem pełnej formy ruchu (brak płynności).

Wykonywanie pełnej fotmy ruchu powoduje, żc metoda syntetyczna jest najbardziej naturalnym sposobem nauczania. Zajmuje tez zdccydwau-nie mniej czasu niż metoda analityczna.

Metoda mieszana stanowi połączenie metod: syntetycznej i analitycznej. Jedną z je; odmian jest metoda całościowo erę iriowu często nnaow-n w praktyce szkolnej. Polega ona na próbie nauczania całej czynności ruchowej i poprawie ewentualnie występujących błędów pracz wprowadzenie ćwiczeń z metody analitycznej (korygowanie żie wykonywanych fragmentów ruchu). Natomiast w- trakcie stosowana metody cąśdm-caiościoncj nauczanie czek: mchu pracpłata się wykonaniem całej czyn-ności. Dzięki takiemu zabiegowi nauczana technika zyskuje na płynności wykonania. Podobny sposób postępowania prayjnutjc się w metodzie kompleksowej. Jednakże elementarne części ruchu łączy się w tym wypadku w tzw. kompleksy często zachodzące na siebie, pozwalające jodnak zwrócić uwagę ćwiczącego na szczegóły mchu. W odróżnieniu od metody ana-

13