42

4.4. Fazy kształtowania nawyków ruchowych

Nauczanie nowych czynności ruchowych opiera się na neurofizjologicznych prawidłach tworzenia nawyku ruchowego. Proces ten ma przebieg fazowy.

Faza pierwsza

Wytworzenie wyobrażenia o nauczanym ruchu i próba wykonania w całości; czasami występują próby wykonania części jako fragmentaryczne zapoznanie się z całością.

Przykład: skoku rozkrocznego przez kozła należy uczyć początkowo na niskim przyrządzie i z krótkiego rozbiegu, a często poprzez skoki przez współ-Ćwiczącego. Fragmentami poprzedzającymi opanowanie skoku w całości są: nauka prawidłowego odbicia i lądowania np. ponad piłką lekarską czy inną przeszkodą.

Faza druga

Bezpośrednie opanowywanie ruchu. Faza ta posiada zasadnicze znaczenie, gdyż przewiduje wielokrotne powtarzanie i eliminowanie błędów, również często poprzez powtarzanie i doskonalenie fragmentów.

Przykład: skoku z zamachem należy uczyć poprzez wykonywanie naskoków na stertę materaców czy wykonywanie skoków ponad dodatkową przeszkodą np. uniesioną skakanką.

Faza trzecia

Utrwalanie i doskonalenie przyswojonych nawyków. W fazie tej wykonuje się ruch w całości, z ewentualnym powracaniem w razie konieczności do niektórych części doskonalonego działania ruchowego. Doskonalenie łączy się także ze stosowaniem wyuczonego ćwiczenia w różnych, zmieniających się warunkach, np. wykonywanie skoków strumieniem, w ramach sztafet lub torów przeszkód itp.

4.5. Metody rozwijania sprawności fizycznej

Zadaniem szkolnych zajęć wf jest zarówno nauczanie nowych czynności ruchowych: utylitarnych i sportowo-rekreacyjnych, jak też kształtowanie i rozwijanie sprawności fizycznej. Zadania te wzajemnie się dopełniają i warunkują. W toku nauczania ruchu doskonali się umiejętności ruchowe, a zarazem podnosi się sprawność fizyczną ucznia.

Rozwój sprawności fizycznej jest to proces przemian w zakresie cech kondycyjnych (siła, szybkość, wytrzymałość) i koordynacyjnych (zwinność, zręczność, równowaga i warunkująca je gibkość) w przebiegu życia człowieka.