skany032

gdzie I₀ --- I_D(U_D) - zgodnie z charakterystyką diody. Zatem na podstawie równania (3.12) wyznaczamy wartość U_D. Dla dwóch skrajnych warunków pracy układu staloprądowego, a mianowicie przy jego rozwarciu, gdy E_c^0 prąd całkowity nie płynie, i z ostatniego równania mamy tylko

(3.13)

I_D{U_D) + -gU^ld=0

W tym przypadku na diodzie detekujemy napięcie U_dek= U_D , wyznaczone na podstawie tego równania. Natomiast dla krótkiego zwarcia obwodu polaryzującego: R_c=0, a z równania (3.12) pozostaje tylko

(3.14)

U _D + ^RJd = ^Ec - ~gU-_d '

Teraz detekowany jest prąd , który wynosi

(3.15)

Oba równania (3 12) i (3.13) wskazują, że punkt polaryzacji na charakterystyce diody przesuwa się w kierunku ujemnych napięć podczas detekcji.

3.4. Detekcyjne diody Schottky’ego

Szczególnie dobre właściwości detekcyjne mają diody Schottky’ego, które - jak wiadomo - pracują głównie na nośnikach większościowych, a więc w schemacie zastępczym nie mają pojemności dyfuzyjnej (rys.3.4). Zatem dla podstawowej harmonicznej wymuszenia (3.1) napięcie na samym złączu wynosi

U

^J R_t+r_d+ja('_Jr_dR_i

U

d

(3.16)

zas moc rozpraszana jest równa

O-

U,

Rys.3.4. ScheniiU zastępczy diody Schotlky’ego.

Dla każdego detektora definiowana jest czułość prądowa

(3.18)

gdzie P_m jest mocą w.cz. absorbowaną przez detektor, oraz czułość napięciowa - jako