Początki rozwoju sportu osób niepełnosprawnych w Polsce sięgają okresu dwudziestolecia międzywojennego. Okres ten dotyczył głównie współzawodnictwa osób głuchych i niedowidzących. Po wojnie - głównie w Poznaniu za sprawą prof. Wiktora Degi - twórcy polskiej szkoły rehabilitacji - podjęto szereg pionierskich przedsięwzięć, które zaowocowały powstaniem struktur organizacyjnych sportu niepełnosprawnych.
1927 r.: powstaje Polski Związek Sportowy Głuchych.
W okresie międzywojennym rozpoczęła się działalność naukowa, która miała na celu opracowanie podstaw teoretycznych do uprawiania sportu inwalidów i określenia wskazań i przeciwskazań.